Wervelend verhaal over wreedheden, vriendschap en vrijages

‘Evil is not what we should fear. Creatures with power acting in their own interest: that is what should make us shudder.’ Met zo’n observatie op pagina 19 in een boek is voor mij voldoende om het uit te lezen. Mensen met macht heb ik altijd beschouwd als gevaarlijk, zeker als zij deze macht te lang kunnen uitoefenen. Bij macht denk ik niet alleen aan dictaturen maar ook aan leidinggevenden of macht in het dagelijks leven. Zoals een ouder die na een scheiding het eenhoofdige gezag krijgt over een kind of een volwassen kind met alle zeggenschap over een demente ouder.

In The Seven Moons of Maali Almeida gaat het wel over machthebbers die een wirwar van groeperingen leiden in de burgeroorlog in Sri Lanka. Er zijn de Tamil Tigers (LTTE) de communisten (JVP), de nationale partij (UNP) en dan is er nog de Special Task Force van de regering die vooral de JVP en LTTE bevechten. Hier tussendoor lopen de Indian Peace Keeping Force, de UW, RAW – de geheime dienst van India - en de Amerikaanse CIA ontbreekt evenmin.
De hoofdpersoon is de geest van homoseksuele fotograaf die vele foto’s heeft gemaakt van de begane wreedheden door alle partijen en van geheime ontmoetingen. Hij krijgt zeven manen – en dat blijkt zeven dagen – om uit te vinden hoe hij om het leven is gekomen.
Zelf voegt hij er nog een missie aan toe: hij wil dat een aantal foto’s, compromitterende voor machthebbers, wordt getoond.
Over zijn schouder kijkt je mee hoe Almeida worstelt met allerlei demonen en geesten om hem heen die hem willen verleiden tot bijvoorbeeld wraak of andere zaken. Tegelijkertijd volgt hij de ‘vuilnismannen’ die een deel van zijn lichaam dumpen, machthebbers die zijn foto’s en negatieven proberen te vinden om zijn te vernietigen en zijn vrienden, minnaar, ex-minnaars en familie die deze vernietiging proberen te voorkomen en zijn lichaam proberen te traceren.
Dit alles wordt opgediend in een wervelende stijl met bijzondere geesten en pogingen om bij heel dubieuze figuren het vermogen te krijgen om de levenden wat in te fluisteren. De stijl deed mij denken aan Lincoln in de Bardo van George Sanders. Het nadeel is wel dat Shenan Karunatilaka deze vertelstijl niet combineert met een kaartje van Sri Lanka, een woordenlijst en enige politieke en religieuze achtergrondinformatie. Ik heb begrepen dat de schrijver de covid-periode had besteed om het verhaal begrijpelijker te maken voor buitenlanders. Voor mij is hij daar maar gedeeltelijk in geslaagd en daarom 4 en geen 5 sterren.