Een bijna journalistiek geschreven roman

De opzet van Het zwijgen van Maria Zachea is even wennen. Ieder hoofdstuk is een verhaal van een van de kinderen Koelemeijer, netjes op volgorde gerangschikt.
Het is een flinke familie waarvan de jeugd van de oudsten zich afspeelt in de jaren 50 en de jongsten in de jaren 60. Dit waren roerige jaren, waarin er veel veranderde in Nederland, maar ook binnen de familie Koelemeijer. De oudsten moesten nog hard meewerken in het bedrijf, de meisjes mochten niet studeren, verjaardagen werden niet gevierd en cadeautjes waren er nooit. Voor de jongere kinderen zag de wereld er heel anders uit. De zaken op de bedrijf Koelemeijer gingen goed, de oudste zonen kregen hun eigen vestiging en de jongere kinderen profiteerden van de grotere luxe en vrijheid.
Centraal in het verhaal staat echter moeder Koelemeijer, Maria Zachea. Na een hersenbloeding spreekt ze niet meer en wordt ze jarenlang op toerbeurt door de kinderen verzorgd. De meningen over haar zwijgen, blijven tot aan haar sterfbed verdeeld, maar ondanks alle verschillen behouden de broers en zussen een bijzondere band.
Wat met name bijzonder is aan dit verhaal is de bijna journalistieke wijze waarop het wordt verteld. De schrijfster heeft al haar ooms en tantes onafhankelijk van elkaar geïnterviewd en de afzonderlijke verhalen naast elkaar gezet. Bijzonder hoe ieder een ander verhaal verteld, tegen dezelfde achtergrond. Het is zeker geen spannend boek wat je niet kunt wegleggen, maar het geeft een mooi tijdsbeeld en inkijkje in een bijzondere familiegeschiedenis.