Dromerige pastelkleuren in de roman van een poëet.

Je ziet een zwerver zitten op een bankje in het park. Uitgeput, hongerig, verwaarloosd. Wat zou je doen? Laten we luisteren naar zíjn verhaal.
Deik is een in zichzelf gekeerde jongen, met innerlijke en uiterlijke littekens. Niets in zijn leven is werkelijk stralend, maar wanneer hij een vrouw ontmoet in een theatercafé, gaat alles nog verder bergaf.
Het aantal pagina’s waarin Xander Jongejan het verhaal van Deik vertelt, is kort. De zinnen zijn kort en zakelijk, alles is beperkt tot het uiterst noodzakelijke. Het contrasteert mooi met de zware thema’s. De details die niet geschrapt zijn, worden dan extra belangrijk. Echter is het zo kort dat het voor mij niet echt een roman leek, eerder een aantal schetsen, tekeningen uit het leven gegrepen, diepzwarte bladzijden beschreven in pastel.
De sfeer, ergens tussen waken en slapen, vond ik erg geslaagd. Zonder dramatisch te doen heeft de schrijver weten te raken. Het verhaal kon minder bekoren. De personages zijn flitsen, het lukt niet altijd om met hen mee te leven. Nadien blijf je achter met zo veel vragen, en als hamvraag: ‘wie waren de personages eigenlijk?’
Het was absoluut geen moeite om ‘ Het licht dooft’ uit te lezen, maar het was ook niet het meest emotioneel rakende of diepste boek van 2020. Daarvoor ontbreken er nog wat puzzelstukjes.