Beproefd recept van spanning en humor

Het is vier maanden geleden dat Lucy bureau Lockwood & co heeft verlaten om te gaan werken als freelancer. Na de gebeurtenissen in De jongen met de lege ogen denkt iedereen dat ze is weggegaan vanwege de komst van Holly, maar niets is minder waar. Lucy heeft haar echte Talent ontdekt, ze kan steeds duidelijker communiceren met gevaarlijke geesten, maar ze weet dat ze dit niet onder controle heeft. Na het per ongeluk oproepen van een klopgeest beseft Lucy dat ze iedereen in gevaar brengt met haar Talent en dan vooral Lockwood op wie ze bijzonder gesteld is. Ze maakt zichzelf wijs dat ze geniet van haar nieuwverworven vrijheid, in werkelijkheid mist ze haar ex-collega’s. Het kost Lockwood dan ook geen enkele moeite haar in te huren voor één enkele klus. Wanneer vervolgens de jacht geopend lijkt te zijn op Lucy en haar pratende schedel raakt ze langzaam weer veel meer betrokken bij Lockwood & Co dan ze in eerste instantie had gewild.

De vlammende geest is het vierde en op een na laatste deel in de ‘Lockwood & Co’-serie en wederom vlot vertaald door Ineke van Bronswijk. Jonathan Stroud blijft trouw aan zijn concept. Ook in dit boek is Lucy de vertelstem en begint het verhaal met een losstaande, spannende case. De echte zaak komt dan pas later, waarvoor de zaadjes al eerder in het boek zijn geplant. Ook de formidabele cliffhanger aan het einde ontbreekt niet. Het lijkt enerzijds een zwaktebod van de auteur om ieder boek weer voor dezelfde opzet te kiezen, anderzijds geeft het de lezer precies datgene wat het verwacht. Wanneer je een fan bent van de serie kun je gewoon niet misgrijpen met elk volgend deel. Ook De vlammende geest staat weer garant voor enkele uren heerlijk griezelen. Naast de spoken die onschadelijk gemaakt moeten worden staan de onderlinge relaties meer dan ooit centraal. De band tussen Lucy en Lockwood wordt hechter, of dit van romantische aard is, is voorlopig aan de lezer zelf om over te speculeren. Ook de mystieke band tussen Lucy en haar schedel wordt dieper uitgewerkt. Ze zou hem geen vriend willen noemen, maar hij verleent haar wel steeds vaker bovennatuurlijke assistentie.

Jonathan Stroud besteedt in De vlammende geest meer aandacht aan het ontstaan van het Probleem en de eventuele oplossing ervan. Dit tilt de serie naar een hoger plan omdat het de wereld die hij geschapen heeft in een kader plaatst en dit de geloofwaardigheid verhoogt. De auteur speelt met de gedachte dat de scheidslijn tussen leven en dood dun is en daardoor wellicht ook tussen de wereld waarin we leven en die waar we naartoe gaan wanneer we sterven. Ondanks het feit dat het Talent voor het spokenjagen bij de kinderen ligt, zijn het de volwassenen die de dienst uit willen maken. De auteur laat ons zien dat jongeren vaak veel beter in staat zijn zich verantwoordelijk te gedragen en haarscherp het verschil weten tussen goed en slecht. Dat kan niet van alle volwassenen gezegd worden in dit boek, zoals Lockwood en consorten op pijnlijke wijze zullen ontdekken.

De vlammende geest is, hoewel niet zo eng als zijn voorgangers, wederom een spannend avontuur vol twists met een hoog verteltempo, scherpe dialogen en goed geplaatste Britse humor.