Fascinerende invalshoek

Het boek van de vergeten artiesten van de Duitse Vera Buck omvat twee tijdlijnen die elkaar per hoofdstuk afwisselen. In de periode rond 1900 volgen we de jonge Mathis die geobsedeerd raakt door het röntgenapparaat en zich aansluit bij een groepje rondtrekkende artiesten. Het publiek kan in die tijd geen genoeg krijgen van de exotische en vaak bizarre optredens van artiesten en er is meer dan genoeg werk te vinden. De tweede verhaallijn speelt rond 1935 in de tijd waarin het regime van Hitler in opkomst is. Er is geen plaats meer voor diegenen die niet voldoen aan het ideaalbeeld van de perfecte Duitse burger. Mathis, zijn vriendin Meta en haar geestelijk gehandicapte broer Ernsti wonen in een aftands woonwagenpark en proberen het hoofd boven water te houden, terwijl ze zien dat er langzaam steeds meer mensen verdwijnen. Mathis is er van overtuigd dat door alle verhalen op te schrijven, de artiesten niet gewist kunnen worden uit de geschiedenis.

Net als Bucks debuut Runa uit 2016, is Het boek van de vergeten artiesten een dikke pil. Er zijn veel dingen die heel leuk zijn aan het verhaal, zoals de schrijfstijl van de auteur; de vele historische figuren die voorbij komen; de opkomst van de wetenschap en de fascinerende wereld van sterke vrouwen, dwergen, slangenmensen of vrouwen met baarden. Aan de andere kant is het boek te dik en heeft de auteur teveel willen vertellen. Nu is het meer een volgepropte beschrijving van een bepaalde periode uit de Europese geschiedenis geworden waar het verhaal van Mathis en Meta aan opgehangen is. Het verhaal van deze twee mensen is niet erg interessant en ook als hoofdpersonen zijn ze niet bepaald boeiend. Wanneer de twee tijdlijnen dichter bij elkaar komen worden de jonge en de oudere Mathis en Meta zo inwisselbaar dat het nauwelijks nog uit elkaar te houden is. Hierdoor wordt het soms lastig om door te blijven lezen, bepaalde stukken zijn te langdradig en ontbreekt het tempo. Een goede redactie had hier misschien bij kunnen helpen.

Het boek van de vergeten artiesten heeft een echt origineel uitgangspunt, is fascinerend en boeiend en raakt een thema in de geschiedenis waar wellicht lang niet voldoende bij wordt stilgestaan. En ondanks dat de manier van schrijven het grootste gedeelte echt pakkend is kan het niet verhullen dat Vera Buck niet helemaal geslaagd is in de uitwerking van haar ideeën. Ik zou het boek 3,5*** willen geven, waarbij de afronding voor mij dan toch 4**** wordt.