'Nagelaten' is meer dan slechts een nabrander

Alexandra Bracken wist in 2014 na het voltooien van haar ‘Darkest Minds’-trilogie al dat er een reële kans bestond dat ze op er op een dag naar zou willen terugkeren. Uiteindelijk bleek het slechts een kwestie te zijn van het juiste verhaal te vinden en het juiste personage om het te vertellen. Het verhaal is Nagelaten en de verteller is niet langer Ruby, maar Suzumi (Zu). Ook dit boek is weer vertaald door Anne-Marieke Buijs.  

Er zijn vijf jaren verstreken nadat Ruby en haar vrienden de belangrijkste heropvoedingskampen hebben aangevallen en ontmanteld. Interim-president Cruz probeert met behulp van de VN het geruïneerde Amerika weer op te bouwen. Chubs, Zu en Vida werken nu voor de overheid in een poging de Psi-jongeren te beschermen. Ruby en Liam daarentegen zijn ondergedoken en hebben een safe house gebouwd om die kinderen op te vangen die nergens naartoe kunnen. Wanneer er tijdens Zu’s werk een ontploffing plaatsvindt en er doden vallen slaat ze op de vlucht. Ze wordt daarbij geholpen door de mysterieuze Roman en Priyanka, waarvan Zu niet weet of zij ze kan vertrouwen. Ze wil haar toevlucht zoeken bij Ruby en Liam, maar komt tot de ontdekking dat beiden worden vermist. Haar zoektocht naar haar vrienden en de waarheid achter de aanslag leidt haar naar duistere praktijken. Het wordt Zu pijnlijk duidelijk dat de houding van de maatschappij ten opzichte van de Psi-kinderen helemaal niet is veranderd, er is alleen een lik verf overheen gegaan.  

Nagelaten is een net zo’n lijvig boek geworden als de eerste drie delen in de serie. De stijl van Bracken is ook nu weer onmiskenbaar. Met liefde zet ze haar personages neer, diept ze uit en laat ze tot leven komen. De lezer kent Suzumi Kimura vooral als het getraumatiseerde meisje dat weigerde nog langer te praten. Dat is een grote verandering ten opzichte van de eerdere boeken en dit zal niet bij iedere lezer in de smaak vallen. Om Nagelaten niet zomaar het volgende deel in de serie te laten zijn, lijkt dit toch een juiste zet te zijn van de auteur. Zu praat inmiddels wel en het is ook van groot belang voor haar om haar stem echt te laten horen. Ze wil niet langer gezien worden als een kind, maar komt tot de conclusie dat dit nog steeds wel het geval is. Totdat ze haar eigen vrienden kiest en haar eigen stukje strijd kan voeren. Zu maakt een grote ontwikkeling door in dit verhaal en elk stapje voorwaarts wordt door de auteur respectvol opgetekend.  

De lezer valt bij de start van het verhaal direct in de actie, maar doordat de context onduidelijk is en er ook heen en weer wordt gesprongen in de tijd, kost het wat moeite om in het verhaal te komen. Alexandra Bracken heeft weer veel aandacht voor details en dat is soms een verrijking, soms werkt dit echter ook vertragend. Pas na de helft van het boek beginnen de spanning en het tempo op te lopen en zorgen de verschillende verhaallijnen voor een mooie samenhangende plot. Het is de vraag of Nagelaten echt een verhaal is dat verteld moest worden, na de al omvangrijke trilogie, maar feit is wel dat het boek meer is dan slechts een nabrander. Voor alle lezers die met pijn in het hart Een onzeker licht dichtsloegen zal het geweldig zijn om nog een keer te kunnen meeleven met hun favoriete personages. Toch is het nu wel klaar en zijn we benieuwd naar wat Alexandra Bracken verder nog in haar pen heeft zitten.