Viral

Leah en haar geadopteerde zus Su gaan met een paar vriendinnen op vakantie naar Magaluf op Mallorca. De relatie tussen de zussen is niet zo best en de losbandige Leah baalt ervan dat de vakantie alleen maar door mag gaan van haar ouders wanneer ze haar brave zus meeneemt. Maar de invloed van Leah op Su is heel erg groot: om erbij te horen moet Su alles doen wat Leah zegt en vooral alles opdrinken wat ze haar voorzet. Dit zorgt ervoor dat uiteindelijk alle remmen los gaan bij Su en ze op de laatste avond iets doet dat hele, maar dan ook hele, verstrekkende gevolgen heeft. In ruil voor een gratis Jägerbom verricht ze seksuele handelingen in een nachtclub, dit wordt gefilmd en op het internet gezet. En natuurlijk gaat deze opname viral. Su besluit niet terug te keren naar huis, maar op zoek te gaan naar wie ze werkelijk is. Zus Leah wordt door een woedende moeder Ruth direct op het vliegtuig teruggezet met de opdracht haar zus te gaan zoeken. Ruth blijft thuis, verdrietig en boos en zint op wraak.

Verloren dochter wordt verteld vanuit de perspectieven van Su en Ruth en maakt regelmatig sprongen in de tijd. In eerste instantie is dit wat verwarrend, omdat niet meteen duidelijk is wie nu precies wie is. Dit geeft de lezer soms ook het gevoel iets gemist te hebben. De manier van schrijven is vlot en scherp met hier en daar wat grof taalgebruik. De personages van Ruth en Su komen redelijk tot hun recht, alle anderen zijn slechts functioneel voor het verhaal. Wat spanning betreft loopt het verhaal niet over, toch is dit een boek dat je in één adem uit wilt lezen. Waarschijnlijk vanwege het hoge “je moet er niet aan denken dat..” gehalte.

Er worden aardig wat thema’s aangestipt in Verloren dochter, zoals adoptie, gezinsproblemen, drank- en druggebruik, groepsdruk; alleen de invloed die het internet kan hebben op de levens van mensen wordt dieper uitgewerkt. In op niet mis te verstane wijze beschrijft Helen FitzGerald hoe ondoordacht de maatschappij van nu omgaat met social media, waarbij delen toch de gemeenschappelijke factor is. De keerzijde van ons socialmediagedrag is dan ook een actueel onderwerp en van deze gevaren wordt iedereen zich ook steeds meer bewust. Niet alles in dit verhaal is even geloofwaardig, soms is er sprake van iets te veel toeval, toch drukt het je neus op de realiteit. Er wordt inmiddels al gesproken over de socialmediaverslaving van onze jeugd en er worden steeds gekkere dingen verzonnen om de aandacht te kunnen vangen. In dit opzicht eindigt Verloren dochter hoopvol en laat zien dat social media ook ingezet kunnen worden om op een positieve manier het verlangen naar wraak een richting te geven.