Alles wat wél gezegd moet worden

Pak je zakdoek er maar bij als je gaat beginnen in Alles wat ik niet kan zeggen van Emilie Pine. Deze autobiografische essaybundel doorbreekt allerlei taboes en bespreekt pijnlijke onderwerpen, met name als het gaat over het vrouwelijk lichaam.   

Emilie Pine is professor Modern Drama aan de universiteit in Dublin én een veel gewaardeerd schrijver van academische boeken. Ze heeft vele wetenschappelijke publicaties op haar naam staan en komt nu met een essaybundel: Notes to self. In Ierland bereikt dit boek alle bestsellerlijsten en nu kunnen we eindelijk de Nederlandse versie lezen, vertaald door Ariane Schlüter: Alles wat ik niet kan zeggen.    

Emilie’s vader is alcoholist, al zo lang als ze zich kan herinneren. Het is voor haar dan ook geen verrassing dat ze op een dag door hem wordt opgebeld dat hij onmiddellijk hulp nodig heeft, omdat hij aan het stikken is in zijn eigen bloed. Zo begint het heftige verhaal van Alles wat ik niet kan zeggen. Na een spannende tijd, op en neer vliegen naar een ziekenhuis in Griekenland, veel tranen en het ophalen van allerlei jeugdherinneringen komt de vader van Emilie er wonder boven wonder weer bovenop. Daarbij is hij ook nog eens gestopt met drinken. Dit roept een hoop vragen, woede en verdriet op en zorgt voor een prachtig verhaal.    

Vervolgens gaat het leven van Emilie door en lezen we over een andere crisis, een die vooral te maken heeft met haar vrouw-zijn. Hoe is het namelijk als het niet lukt om zwanger te worden? Heftig om te lezen is dat het misschien nog wel het moeilijkste is om om te gaan met de reacties in de omgeving. Voor veel mensen is het zo vanzelfsprekend om (de mogelijkheid te hebben om) kinderen te krijgen, onze hele maatschappij is hierop ingericht.    

Als je niet zou weten dat de verhalen in deze bundel waargebeurd zijn, zou je ook kunnen denken dat je fictie aan het lezen bent. Het leest allemaal erg fijn weg en is vlot geschreven. Daarbij zijn veel emoties zo goed omschreven dat je meteen midden in het verhaal zit. Je voelt de pijn (en soms ook de vreugde) die Emilie voelt, iets wat bij non-fictie vaak moeilijk te bewerkstelligen is. Omdat de onderwerpen ook nog eens taboedoorbrekend zijn, en je hiermee aan het denken zetten, is dit een must-read voor dit najaar!