Lezersrecensie
Heerlijk gruwelijk en gruwelijk mooi
1000 Nachten, de nieuwe roman van Sophia Drenth, is onderdeel van de wereld van Bloedwetten, maar heeft toch een duidelijk eigen karakter. De teksten zijn heerlijk gruwelijk en gruwelijk mooi. Wat mij betreft is dit het pakkendste boek in de reeks.
De achterflap van 1000 nachten heeft het over de mooiste vrouw van het noordelijk halfrond die op weg is naar een echtgenoot die ze nog nooit heeft gezien en dat haar karavaan wordt overvallen, waarna ze in handen valt van een geheimzinnige bloedcultus.
Laat deze omschrijving je niet verleiden tot de voorbarige conclusie dat het hier om een simpel romannetje gaat.
Wat mijn favoriete schrijvers gemeen hebben, is dat ze hun hoofdpersonen niet sparen. Zo ook Sophia Drenth. Geen geneuzel van bijna iets verschrikkelijks meemaken en door het oog van de naald kruipen om bij een kopje thee na te keuvelen, nee, zoals in het echte leven ook geldt: soms lopen personages ernstig fysiek of mentaal trauma op en ze zorgen maar dat ze ermee omgaan.
Bij vlagen herinnert de creativiteit waarmee Sophia Drenth situaties verandert, aan Tanith Lee. Fantasy zit niet alleen in draken en tovenaars, maar juist in de wonderlijke transities die mensen doormaken.
Waar ik met name de vrouwelijke hoofdpersonen van Tanith Lee erg passief vind, is de hoofdpersoon van 1000 Nachten juist heel sterk. Zij bepaalt in zekere zin haar eigen lot. Daarmee is ze een prachtig voorbeeld voor de moderne vrouw.
De sterkte van de hoofdpersoon Catharina uit zich niet, zoals je soms ziet, in een verbetenheid. In plaats daarvan is haar handelen vanzelfsprekend, er bestaat voor haar geen andere mogelijkheid dan het pad van de liefde, ongeacht wat het haar zou kunnen kosten. Deels is dit aanvankelijk nog ingegeven door naïviteit, maar ook als de hopeloosheid van de situatie haar in schokken duidelijk wordt gemaakt, weigert ze deze te accepteren.
In naam van de bloedband met haar broer dient Catharina ‘het bloed’ om na 1000 nachten te moeten kiezen of zij haar menselijkheid achterlaat of zal sterven. En toch, pas wanneer zij als Ka’ahtin laat zien hoe ver zij gaat voor de liefde, merk ik hoe zeer ze onder mijn huid is gekropen. Voortaan zal ik, als haar trekken worden beschreven in Bloedwetten, altijd terug moeten denken aan hoe zij haar liefde eert in haar uiterlijk.
De achterflap van 1000 nachten heeft het over de mooiste vrouw van het noordelijk halfrond die op weg is naar een echtgenoot die ze nog nooit heeft gezien en dat haar karavaan wordt overvallen, waarna ze in handen valt van een geheimzinnige bloedcultus.
Laat deze omschrijving je niet verleiden tot de voorbarige conclusie dat het hier om een simpel romannetje gaat.
Wat mijn favoriete schrijvers gemeen hebben, is dat ze hun hoofdpersonen niet sparen. Zo ook Sophia Drenth. Geen geneuzel van bijna iets verschrikkelijks meemaken en door het oog van de naald kruipen om bij een kopje thee na te keuvelen, nee, zoals in het echte leven ook geldt: soms lopen personages ernstig fysiek of mentaal trauma op en ze zorgen maar dat ze ermee omgaan.
Bij vlagen herinnert de creativiteit waarmee Sophia Drenth situaties verandert, aan Tanith Lee. Fantasy zit niet alleen in draken en tovenaars, maar juist in de wonderlijke transities die mensen doormaken.
Waar ik met name de vrouwelijke hoofdpersonen van Tanith Lee erg passief vind, is de hoofdpersoon van 1000 Nachten juist heel sterk. Zij bepaalt in zekere zin haar eigen lot. Daarmee is ze een prachtig voorbeeld voor de moderne vrouw.
De sterkte van de hoofdpersoon Catharina uit zich niet, zoals je soms ziet, in een verbetenheid. In plaats daarvan is haar handelen vanzelfsprekend, er bestaat voor haar geen andere mogelijkheid dan het pad van de liefde, ongeacht wat het haar zou kunnen kosten. Deels is dit aanvankelijk nog ingegeven door naïviteit, maar ook als de hopeloosheid van de situatie haar in schokken duidelijk wordt gemaakt, weigert ze deze te accepteren.
In naam van de bloedband met haar broer dient Catharina ‘het bloed’ om na 1000 nachten te moeten kiezen of zij haar menselijkheid achterlaat of zal sterven. En toch, pas wanneer zij als Ka’ahtin laat zien hoe ver zij gaat voor de liefde, merk ik hoe zeer ze onder mijn huid is gekropen. Voortaan zal ik, als haar trekken worden beschreven in Bloedwetten, altijd terug moeten denken aan hoe zij haar liefde eert in haar uiterlijk.
1
Reageer op deze recensie
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
