Dius

Als student Dius bij Anton-zijn hoogleraar van de kunstacademie- aanbelt is er niet meer nodig dan enkele zinnen om een bijzondere vriendschap tussen de twee mannen te ontwikkelen. Kunst, hun gedeelde passie, wordt hun meest besproken onderwerp wanneer ze zich samen terug trekken in het oude gildehuis. Ver weg van alles en iedereen. Wanneer Antons leven door een onverwachte wending ontwricht wordt, stort hij zich helemaal op Dius. Antons afhankelijkheid van Dius doet hun vriendschap wankelen en raakt zo gaandeweg verspreidt over de jaren.

De ellenlange, poëtische beschrijvingen die zo eigen zijn aan Stefan Hertmans zijn echt my cup of tea. Ik hou van overdreven lange, gedetailleerde zinnen die zoveel meer vertellen dan nodig is, maar zo wel een zekere warmte in zich dragen.

Maar…Dius is een verhaal over kunst, veel kunst. Stefan Hertmans spendeert hier lange, rijke uitweidingen aan. Doordat kunst zelf me minder ligt, was het dan soms net weer een beetje teveel van het goede. Stefan Hertmans strooit doorheen het verhaal ook met vele feitjes over de kunstgeschiedenis, interessant, maar ook dat wist me wat minder te boeien.

Dius valt voor mij onder het wat zwaardere leesvoer. Geen verhaal dat je tussen de soep en de pataten leest, maar echt de tijd voor moet nemen om de zinnen te laten bezinken en tussen de lijnen te lezen. Doordat ik het verhaal luisterde, denk ik dat ik hier wel het één en ander misgelopen ben. Het verhaal echt lezen, geeft toch net dat tikkeltje meer inzicht in de laagjes.

Stefan Hertmans schreef Dius met een langzame opbouw, een ritme dat het ganse verhaal wel wat zo blijft. Gemoedelijk. Passend bij de twee hoofdpersonages Anton en Dius.

Ik hou enorm van de schrijfstijl van Stefan Hertmans, maar voor mij was Dius net wat minder dan zijn andere boeken. Ik wijt het vooral aan het feit dat ik het verhaal luisterde en de heel aanwezige kunstgeschiedenis.