Zon over de heuvels

De Elzas, 1877. Enkele jaren na de hereniging tussen Franz en Irene.

Na jaren van eenzaamheid en verlangen hebben Irene en Franz eindelijk elkaars liefde teruggevonden. Ze hebben een gelukkig huwelijk en de zaken op het wijngoed gaan haast beter dan ooit. Maar ook hier zijn sommige dingen te mooi om waar te zijn.

Irene wil zich naast de zorg voor de kinderen nog nuttig maken voor anderen. Na een schokkende gebeurtenis is Irene gedrevener dan ooit. Ze is vastbesloten. Er moet dringend iets gedaan worden aan de zo goed als onbestaande rechten voor vrouwen.

Ondertussen wil Franz zich voor de volgende verkiezingen voor de Rijksdag kandidaat stellen voor de autonomisten. Een geheimpje dat hij angstvallig tot op het laatste moment voor Irene wil verzwijgen. Maar zijn leugentjes in een huwelijk wel de beste manier om liefde te laten zegevieren?



Zon over de heuvels is als derde deel van een serie niet alleenstaand te lezen.



In dit derde deel van de Wijngaard-trilogie worden we ondergedompeld in de politieke situatie van de Elzas midden/einde 19de eeuw. Dit zwaar beladen politiek gegeven is redelijk dominerend in Zon over de heuvels en wist me ook enkele keren te storen. Toch horen deze conflicten wel thuis in het verhaal en in dit tijdsbeeld.

De verhaallijn gaat in dit derde deel een beetje alle kanten uit. Ik had wat meer moeite om een hoofdverhaal in het grote geheel te ontdekken. Meerdere kleinere situaties werden aangehaald, verhaal rond gemaakt en mee verweven in het geheel. Dit uitte zich een enkele keer in herhalingen.

Toch is het eindresultaat weer de moeite waard. Marie Lacrosse slaagde er weer in om op beeldende en rustige manier non-fictie mooi aan te vullen met fictie en de 19de eeuwse tijdsgeest correct en geloofwaardig weer te geven.

Met Zon over de heuvels schreef Marie Lacrosse een mooi, afgerond einde van een nog mooiere trilogie.