Vuur

Freya is een succesvolle chirurg die gespecialiseerd is in huidtransplantaties. Ze is in de dertig, knap en kan uitzonderlijk goed liegen. Ze liegt dan ook een heel leven bij elkaar tegenover anderen. Niemand weet echt, wie Freya werkelijk is. Haar eigenheid is haar lang geleden, op een noodlottige zomer afgenomen. Een trauma dat Freya al bijna haar ganse leven bij zich draagt, haar leven en hart hult in duisternis, een trauma dat haar alleen maar de verkeerde keuzes laat maken.

Ik werd in Vuur onmiddellijk meegesleept in het verhaal. Ik hunkerde continue naar meer duidelijkheid en verklaringen. Deze krijg je dan ook mondjesmaat mee naarmate het verhaal vordert, tot ik op een punt kwam waarop ik eigenlijk niet meer wilde weten, maar toch ook niet kon stoppen met lezen.

Vuur is een enorm donker en zwart verhaal. John Boyne wist door zijn rake en beeldende schrijfstijl tot me door te dringen, mij te choqueren en aan te grijpen. Na een verbijsterend einde (waar ik absoluut niet van voldaan was!) moest ik echt even bekomen van Vuur. Zo hard en heftig. Ik kreeg tijdens het lezen meermaals een ongemakkelijk gevoel. Ik was getuige van iets waar ik helemaal geen getuige van wilde zijn, maar kon ook niet wegkijken.

Vuur is een groot vraagteken, over hoe trauma iemand kan vormen, of duisternis in het hart kan getriggerd worden tot trauma,of,of, of…Een heftige psychologische reis zonder antwoorden.