Moordenaarsstorm houdt me bezig

Moordenaarsstorm van Inge Ipenburg mocht ik lezen voor de leesclub. Ik had al eerdere boeken van Inge gelezen en was erg nieuwsgierig naar haar nieuwste boek.
Toen ik het boek kreeg, was mijn eerste reactie dat het erg zwaar voelde en dat de letters erg klein waren. Dat heeft zeker tijdens het lezen de pret niet minder doen zijn. De foto op de kaft, maakt je nieuwsgierig en maakt dat je het boek in wilt duiken.
Het begin van het boek pakte me vast en maakte dat ik door wilde lezen en de karakters wilde leren kennen. Ik had namelijk heel erg het gevoel dat er veel meer bij de karakters hoorde dan je ontrafelt in het boek. En dat klopt ook wel.
Op het moment dat Herman zijn verhaal vertelt, zat ik er helemaal in. Wat een mooi verhaal en hoe mooi hoe de andere personages hier mee omgaan. Heel fijn ook dat hier steeds weer naar verwezen wordt in de rest van het boek en het niet alleen maar een momentje is.
Daarna viel ik even in een gat. Heel veel uitleg en details werden beschreven. Het hoort allemaal in het boek en ik zou het niet hebben willen missen, maar het haalde de spanning een beetje uit het verhaal.
Maar vanaf het moment dat Max het moeilijk krijgt, dat de puzzelstukjes langzaam in elkaar gaan vallen, kon ik het boek gewoon niet meer weg leggen. Ik moest weten hoe het af ging lopen, ik wilde de hele puzzel af hebben. Heerlijk! Maar toen... het einde van het boek. Ik moet gewoon het volgende deel ook lezen, ik moet weten hoe het verder gaat. Nog ruim een week na het uitlezen van het boek, zitten de personages nog in mijn hoofd. Ik kan het boek nog niet loslaten. Lang geleden dat een boek dit met me deed. Dank je wel Inge!