Ode aan de planeet aarde

Begin november 2024 werd de Britse Samantha Harvey beloond voor haar poëtische roman 'In Orbit' met de prestigieuze Booker Prize. Dit gegeven vermeld ik omdat de opzet van de roman niet het geijkte pad van een doorsnee roman volgt. De plot lijkt zijn weg verloren te hebben in deze poëtische novelle. Harvey focust minutieus in op een team van astronauten in een internationaal ruimtestation. Ze voeren wetenschappelijke experimenten uit en verzamelen meteorologische gegevens.
De auteur volgt elke astronaut aan de hand van hun dromen en de meest kwetsbare momenten in hun leven. De belangrijkste protagonist in dit verhaal is echter geen astronaut maar onze planeet aarde. Bij momenten klinkt het wat wollig maar de boodschap is urgent. Onze planeet bevindt zich in een zorgwekkende toestand en heeft dringend nood aan meer liefde en zorg. Vanuit de ruimte zijn er namelijk geen landsgrenzen maar louter de warme kleurpracht van onze planeet.
Dit boek heeft een dunne plotlijn maar blinkt uit in filosofische overpeinzingen en kleine poëtische momenten . Dit is tegelijkertijd de sterkte én de zwakte van deze novelle. Er zijn heel wat mooie zinnen die je blijft koesteren en ondanks een summiere beschrijving van de astronauten krijg je wel een mooi beeld van elk van hen.
Een langgerekte ode aan de aarde verhult echter niet de kritiek die de auteur in petto heeft voor de mensheid.
Begeerte en ijdelheid zullen de mens zuur opbreken en voor deze urgente boodschap is die Booker Prize een terechte onderscheiding.