Goed, maar niet fantastisch.

Na zijn debuut met "Ik ben pelgrim" heeft Terry Hayes grote schoenen te vullen met zijn volgende boek. Het gevaar voor iedere lezer ligt dan ook in de vergelijking zoeken. Bij het lezen van "Het jaar van de sprinkhaan" is dit niet aan te raden. Het is namelijk een heel ander soort boek, maar zeker op zichzelf en sterk verhaal, fijne verdeling en schrijfwijze met hier en daar en paar missers.

De indeling van het boek bestaat uit 4 delen, die ieder op hun eigen wijze ook grofweg en eigen verhaal bevatten binnen het geheel. Door de kleine hoofdstukken, één halve tot maximaal 5 pagina's, leest het boek gemakkelijk weg.

Door de manier van schrijven van Terry Hayes wordt je als lezer meegenomen in de belevingswereld van de hoofdpersoon, beschreven vanuit zijn ervaring. Zeker naar mate het verhaal met vorm begint te krijgen spoort dit aan tot verder lezen.

Terry Hayes is inconsequent in de kwaliteit van zijn ondersteunende verhaallijnen. Aan de ene kant maakt hij creatief gebruik van wetenschappelijke uitspraken van bijvoorbeeld Einstein, die hij misschien niet helemaal juist, maar origineel, maar zijn hand zet. Aan de andere kant niet hij soms te veel uitleg geven over hoe de hoofdpersoon aan de informatie komt over situaties waar hij niet zelf bij geweest is. Dit leidt aan het einde van het boek helaas tot en situatie die niet mogelijk is. Waarom hij gebrieft wordt over een gebeurtenis die hij niet besproken kan hebben.
Tevens past hij zijn eigen verbogen regels van Einstein niet juist toe.

Al met al, los van enkele foutjes en misschien iets te veel vergelijking met "Ik ben pelgrim", een fijn boek om te lezen en ondanks zijn ruim 700 bladzijden binnen korte tijd uit te lezen.