Te veel verwachting, niet waargemaakt

Schoon goud heeft een voor Karin Slaughter bekende manier van verhaalopbouw (de boeken van Lee Child ken ik niet goed). Het idee van wederom een vrij onbereikbaar probleem en de heldhaftige agent die zich, in dit boek letterlijk, in allerlei bochten wringt om zijn doel te bereiken is goed bedacht en zet een hoge verwachting voor weer een heerlijk boek om binnen korte tijd weg te lezen.

Het gaat echter juist fout in dit boek wanneer de combinatie Trent en Reacher gemaakt moet worden. Er is zoveel tekst nodig om beide personages hun waarde te geven en daarnaast ook nog te verantwoorden waarom ze elkaar tegen komen. Hierdoor, en wellicht ook omdat er toch twee schrijfstijlen door elkaar lopen, is de diepgang binnen hun relatie dun, waardoor je als lezer niet genoeg betrokken raakt bij een van beide karakters, en komt het verhaal niet echt op gang.

Jammer omdat bijvoorbeeld Karin Slaughter in haar boek "Kwijt" aantoont wel in staat te zijn om in een kort verhaal diepgang te creëren.