Een bijna bovennatuurlijk goed verhaal

In ‘de zaak van leven of dood’ weet Janice Hallett als geen ander meerdere verhaallijnen in heden en verleden als een perfect geweven deken in elkaar over te laten vloeien. Als lezer krijg je meelevend met de hoofdpersoon in het heden langzaam grip op wat er in het verleden is gebeurd. Toch blijft er tot aan het einde van het boek twijfel over alternatieve verklaringen.

Heel knap is dat er geen losse eindjes binnen het verhaal te vinden zijn. Ieder personage speelt zijn rol en uiteindelijk is iedere actie te verklaren. Maar tot die tijd laat, zowel Janice Hallett als haar hoofdpersoon Amanda Bailey, de lezer zwemmen in zijn eigen ideeën en theorieën, die niet meer dan eens tot in het bovennatuurlijke gaan.

Opvallend is de schrijfstijl. Het gehele boek is opgebouwd uit losse stukjes informatie, alsof je als lezer daadwerkelijk een dossier in handen gekregen hebt wat je aan het doorlezen bent. Ondanks de losse flarden informatie blijven alle verhaallijnen goed te volgen. Ook heeft de schrijfster er erg goed op gelet dat elk document of elke nieuw toegevoegde persoon gerechtvaardigd wordt, bijvoorbeeld door een korte handgeschreven aantekening: “Sonia – Mr Blue – gaat SMS’en”, waarna er dan ook een uitdraai van een berichtenwisseling met Mr Blue volgt.

Nadat je dit boek uitgelezen hebt kun je met je nieuw verkregen inzichten het boek direct weer opnieuw lezen en is het op een andere manier minstens zo spannend. (nu weet jij als lezer namelijk ieders rol in het verhaal, maar zij wellicht nog niet!)

Kortom een hemels boek waarin je, wanneer je eigen fantasie in staat is om de losse documenten in het dossier van Amanda Bailey tot één verhaal te breien, helemaal kan verdwalen en wil blijven dolen tot je de onderste steen boven hebt.