Zelfs de Tweede Wereldoorlog is niet zwart-wit

En dat bewijst dit boek letterlijk en figuurlijk. Niet alle Nazi's zijn slecht tot op het bot, niet alle geallieerden lelieblanke helden, maar dat wisten we al wel. Wat Conny Braam hier heeft weten te bereiken, is een nieuw perspectief op WO2, in in- en doorkijkje via verrassende hoofdpersonen die vanuit hun eigen achtergrond (Zwart, Joods, Afrikaner) hun beleving van de oorlog beschrijven.
Ik wist wel dat ook WO2 voor een belangrijk deel uitgevochten is door Afrikanen (Senegalezen en Marokkanen bij de Fransen, Zuid Afrikanen bij de Britten), Indiërs en Nepalezen (de beroemde en beruchte Gurkha's) en meer, maar veel over hen gelezen had ik (nog) niet. De geschiedenis van WO2 is wel erg wit geschreven: Normandië, Market-Garden, Ardennen etc etc.
Wat ik zo goed vond aan het boek, was hoe fascisme blijkbaar bestreden werd door racisten. Soms zijn de geallieerden geen haar beter dan de Duitsers en Italianen die ze bestrijden. In deze roman leren sommigen door hun eigen intolerantie heen te kijken, maar in grote lijnen blijft het beeld onveranderd negatief, wat de slotscènes van het boek schrijnend weergeven.
De enige reden waarom ik het boek geen vijf sterren geef, is omdat de vorm van roman ten opzichte van non-fictie mij hier niet pakt. Ik wil graag weten wie deze jongen echt waren, hun brieven, dagboeken en interviews lezen en zo zelf een beeld vormen van wat zij hebben meegemaakt.
Als roman, met een ontwikkeling van karakters, blijft het voor mij ietwat kleurloos en haalt wat van de waarde van het boek af.
Ondanks dat, een absolute aanrader als kennismaking met een onderbelicht hoofdstuk van WO2.