Vertrekken en opnieuw beginnen

Benieuwd naar waarom Al het blauw van de hemel zo populair is, nam ik het mee op een een berg wandelreis in Frankrijk. En ja, na een lange dagtocht is het fijn om met de benen omhoog te lezen over reizen met een camper de Franse Pyreneeën. Over onbekende routes volgen, nieuwe mensen ontmoeten, genieten van gezelligheid, de natuur en stil om je heen kijken. En mijmeren over het leven, keuzes maken en omgaan met wat het lot voor je in petto heeft.

De twee verhaallijnen van Emile met het vooruitzicht van jong te sterven aan jong-dementie en Joanna met het leven na een groot verlies te hervinden, weet Mélissa Da Costa mooi met elkaar te verweven.
De perspectiefwisseling, van aanvankelijk Emile, naar halverwege Joanne, geeft meer context en begrip. Andere personages komen er wat beperkter vanaf, waardoor het wat oppervlakkig wordt. Waar het de ene keer schuurt, krijgt het op een ander moment weer hoop. Hier zit dan ook de aantrekkingskracht van deze feelgood roman in. Het leest lekker weg, er wordt steeds een nieuwe afslag genomen en alle vragen worden beantwoord. Dat maakt het meteen ook minder spannend, maar wel een aantrekkelijke manier om verlies bespreekbaar te maken. Om inzicht te geven in hoe het voor iemand zelf kan zijn als het einde nadert en wat je van anderen vraagt. Maar vooral is dit verhaal een prachtige manier om aandacht te richten op kwaliteit van leven, juist als de dood nabij is. En daarmee zo ontroerend.