Sanderson bevestigt

De onsterfelijk geachte Opperheer is ten val gebracht: de jonge Vin is - eerder per toeval dan wat anders - achter het geheim van zijn onsterfelijkheid gekomen, en is erin geslaagd wat niemand voor mogelijk achtte. Terwijl ze door de skaa aanbeden wordt als een god, trekt het door haar gecreëerde machtsvacuüm ongewenste gasten aan. Terwijl haar compagnon de route Elend Ventra zich tot koning kroont en vanuit zijn academische boekenkennis tracht een samenlevingsmodel op te stellen met gelijke rechten voor iedereen, staan er niet één, niet twee maar drie legers voor de poorten van de stad Luthadel om de vrijgekomen plaats van de Opperheer in te pikken. Allereerst is er Straff Ventra, Elends vader, die meent dat zijn zoon een slappeling is, en die zelf ook een Nevelmens in de vergelijking gooit - Elends halfbroer Zane - om de kansen te doen keren. Anderzijds is er de onderkoning Cett, die misschien iets vriendelijker is wat betreft het hoofdstuk "Elends kop eraf snijden", maar die toch ook een schare huurmoordenaars onder zijn bevel heeft. Het grootste gevaar komt echter van Elends oude vriend Jastes, die het ongeregelde zooitje bekend als de kolossis heeft aangestookt om Luthadel te plunderen. Terwijl de voormalige leden van de dievenbende van Kelsier naarstig plannen om de drie legers tegen elkaar uit te spelen en de Terrisman Sazed onderzoek doet naar de mogelijkheid of Vin niet de lang beloofde verlosser is in plaats van de gluiperige Rashek, moeten Vin en Elend nu eindelijk uitmaken of in al het oorlogsgeweld hun relatie ook maar enige kans op slagen heeft... Bovendien onthult Vins kandra OreSeur dat er in haar gezelschap een verrader zit...

Na Het Laatste Rijk weet Sanderson te overtuigen met een fijne pageturner met geloofwaardige en sympathieke personages, gesitueerd in een wereld waar een bizarre soort mengeling van magie en alchemie de dienst uitmaakt. Alhoewel vooral de studie van zijn periodische elementen een beetje het overzicht doet verliezen - er worden voortdurend nieuwe magische eigenschappen ontleend aan de metalen - laat Sanderson de plot vooruitgaan; de ietwat onlogische wending op het einde is hem vergeven, want ik heb er alle vertrouwen in dat de auteur in het laatste deel de laatste puntjes ook nog zal verbinden.