Verdriet, woede en opluchting wisselen zich snel af in "Geen Kind Meer".

Dex is 19 jaar wanneer hij door een politiemacht van zijn bed wordt gelicht. Het oordeel “schuldig aan verkrachting” spat van de politieagenten af. Charlotte heeft aangifte gedaan van verkrachting en wijst Dex daarbij aan als schuldige. Zonder een echt onderzoek wordt hij door iedereen in het justitieel systeem in Nederland verdacht van de verkrachting. Ook al wankelt het verhaal van Charlotte aan alle kanten, ze blijft een (te) sterkte positie als slachtoffer houden.
Als hij uiteindelijke “vrij” wordt gelaten komt Destiny met een aangifte tegen Dex. Ook zij zou zijn verkracht door hem. Het hele verhaal begint weer van voor af aan voor Dex. Ook het verhaal van Destiny lekt aan alle kanten. Als Dex uit eindelijk weer naar huis mag, begint de treiteringen vanuit Destiny. Politie staat regelmatig op de stoep en geen moment wordt er gedacht dat Dex onschuldig is.
Er zijn maar een paar mensen die in de onschuld geloven van Dex. Maar die zijn bevooroordeeld, het zijn immer zijn familieleden. Maar zijn ze wel zo bevooroordeeld of zijn de rechercheurs en het justitiële rechtssysteem van Nederland juist degene die zijn bevooroordeeld.

Cover:
De cover is simpel maar effectief. De witte achtergrond en de masonjar met vlinders is een contrast voor het verhaal. In mijn beleving staat de pot met vlinders voor Dex en de familie. Een jonge jongen die door leugens van een ander, te snel volwassen moet worden. Het verlies van een kind en het terugkrijgen van een volwassen man die door een ander in een kooi is geplaatst.

Verhaal:
Het verhaal is goed te volgen en makkelijk omschreven doordat boven elk hoofdstuk de naam van degene over wie het gaat staat en een datum.
We lezen mee vanuit de ogen van verschillende mensen. Anna (moeder van Dex), Charlotte, Petra (moeder van Destiny), Destiny, Rox (vriendin van Destiny), Puck (vriendin van Dex) en Gemma (slachtoffer).
Het merendeel van het boek maken we mee vanuit het oogpunt van Anna waardoor je het gevoel krijgt erbij te zijn en de gevoelens van wanhoop en woede deelt.

Het is moeilijk om een oordeel te vellen over het verhaal, soms is het zo over de top dat (als je niet zou weten dat dit echt gebeurt is)je denkt dat het een Hollywood boek is. Het erge is, dat je daarna beseft dat Dex dit echt heeft meegemaakt. Hij (en zijn familie) zijn jaren door een hel gegaan omdat iemand de magische zin “Ik ben verkracht” heeft gebruikt.

Mijn mening:
WoW wat een boek (ja 2 hoofdletters!!). In drie uur tijd heb ik het boek uitgelezen. Ik wilde weten hoe het afliep en hoe absurd de mensen die ons moeten beschermen zich gedragen tegenover Dex en zijn familie.
De grootste vraagtekens zet ik bij onze politiemacht. Ik begrijp dat als je iemand moet oppakken voor verkrachting dat er een hoop woede en adrenaline bij komt kijken. Maar is het niet de bedoeling dat de politie onpartijdig is? Dat de rechercheurs de waarheid moeten achterhalen en niet hun eigen waarheid moeten maken? Ik had altijd een groot vertrouwen in ons rechtssysteem. Na het lezen van dit boek is het een stuk minder geworden.
"Geen kind meer" is echt een aanrader om te lezen.

Dex, mocht je dit lezen...
Illegitimi non carborundum!