Desillusie

Het lijkt volgens een wiskundige formule geschreven, zoveel pagina's van dit, zoveel van dat, en dat eindeloos herhalen totdat 900 pagina's vol zijn - da's deel 1. Alsof het zo uit een computer is gerold.
In de ruim 900 pagina's wordt een erg beperkte, simpele woordenschat gebruikt (het regent bij herhaling "stromende tranen" en "spuitend bloed").
Er blijft geen gelegenheid onbenut om tot in detail alle mogelijke vrouwelijke rondingen te beschrijven, voordat slechteriken zich weer aan een vrouw vergrijpen. En dat wordt zo tenenkrommend plat en uitbundig beschreven, pagina's lang, om de tig pagina's een steevast onderdeel .... pfff, buitenproportioneel, wat mij betreft.
Dat je je ook afvraagt hoe je de titel eigenlijk moet interpreteren ...

Zo lijvig het boek, zo flinterdun het verhaal, en dat is jammer, want er zit zoveel meer in.
Deze roman doet het op zich boeiende verhaal, een stuk geschiedenis in vroeg-middeleeuws Engeland, echt te kort.
Ik ben er nog verbolgen over, zo'n desillusie deze leeservaring.
De andere 3 delen zullen ongelezen blijven.