Lezersrecensie
Kunst bezien
Het afgelopen jaar is het bezoek aan musea en tentoonstellingen dramatisch naar beneden gegaan.
Wat echter wel tot een ongekende bloei is gekomen is het aantal publicaties over kunst en de daaraan gerelateerde
verkoop. Een goede zaak zeker omdat dit toch een niche markt is.
Dit boek gaat verder dan een algemeen boek over een specifieke kunst of kunstenaar.
Ze beschrijft over de achtergrond of gedachten welke met kunst te maken hebben, en wat zien wij als afstandelijke beschouwer.
Altijd iets te vinden.
Wieteke van Zeil (Den Haag, 1973) is cultuurjournalist en schrijver.
Sinds 2003 schrijft ze over oude meesters en moderne mores in de Volkskrant. Ze studeerde kunstgeschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam, werkte enkele jaren in musea, organiseerde debatten over kunst, diversiteit en religie, en twijfelt toch nog altijd meer dan dat ze weet.
Van Zeil heeft de afgelopen jaren talrijke columns geschreven in de weekendbijlage van de Volkskrant, in die
stukken neemt zij een schilderij en pakt daar weer een detail uit en gaat daar verder op in, het is verbazingwekkend wat er allemaal in zo’n klein stukje uit een doek zit.
De (kunst) blik is onderzoekend, analytisch, begripvol.
En heeft altijd verbazing in zich. Na lezing van het boek kijk je anders naar een schilderij.
Altijd iets te vinden gaat over kijkplezier, nieuwe perspectieven, snelle meningen en gewogen oordelen. We hebben over van alles en nog wat een mening, aangejaagd door de dynamiek van sociale media en de tijdgeest van nu: druk, gehaast, polariserend, en
IK op de eerste plaats.
Volgens Van Zeil ‘kan het kunst kijken ons helpen: kunst is geduldig, houdt je nieuwsgierig en verruimt je blik’. Heb je je ooit afgevraagd waarom jij bepaalde kunstwerken verafschuwt en andere het de hemel in prijzen?
Ziet de beschouwer andere dingen gaat het dan compositie, perspectief, vorm of penseelstreken?
Of is er iets anders aan de hand, een soort psychologisch proces dat ons collectief - en nogal per ongeluk - doet beslissen welke kunstwerken meesterwerken zijn en welke niet?
Het is geen boek om rustig op de bank in één keer uit te lezen, daar is de inhoud niet geschikt voor.
De hoofdstukken zijn teksten om te overpeinzen en je omgeving te beschouwen.
Na dit gelezen te hebben kijk je anders naar kunst, maar ook daarbuiten zie je andere dingen, de ene
keer groots en meeslepend dan weer heel klein.
Wat echter wel tot een ongekende bloei is gekomen is het aantal publicaties over kunst en de daaraan gerelateerde
verkoop. Een goede zaak zeker omdat dit toch een niche markt is.
Dit boek gaat verder dan een algemeen boek over een specifieke kunst of kunstenaar.
Ze beschrijft over de achtergrond of gedachten welke met kunst te maken hebben, en wat zien wij als afstandelijke beschouwer.
Altijd iets te vinden.
Wieteke van Zeil (Den Haag, 1973) is cultuurjournalist en schrijver.
Sinds 2003 schrijft ze over oude meesters en moderne mores in de Volkskrant. Ze studeerde kunstgeschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam, werkte enkele jaren in musea, organiseerde debatten over kunst, diversiteit en religie, en twijfelt toch nog altijd meer dan dat ze weet.
Van Zeil heeft de afgelopen jaren talrijke columns geschreven in de weekendbijlage van de Volkskrant, in die
stukken neemt zij een schilderij en pakt daar weer een detail uit en gaat daar verder op in, het is verbazingwekkend wat er allemaal in zo’n klein stukje uit een doek zit.
De (kunst) blik is onderzoekend, analytisch, begripvol.
En heeft altijd verbazing in zich. Na lezing van het boek kijk je anders naar een schilderij.
Altijd iets te vinden gaat over kijkplezier, nieuwe perspectieven, snelle meningen en gewogen oordelen. We hebben over van alles en nog wat een mening, aangejaagd door de dynamiek van sociale media en de tijdgeest van nu: druk, gehaast, polariserend, en
IK op de eerste plaats.
Volgens Van Zeil ‘kan het kunst kijken ons helpen: kunst is geduldig, houdt je nieuwsgierig en verruimt je blik’. Heb je je ooit afgevraagd waarom jij bepaalde kunstwerken verafschuwt en andere het de hemel in prijzen?
Ziet de beschouwer andere dingen gaat het dan compositie, perspectief, vorm of penseelstreken?
Of is er iets anders aan de hand, een soort psychologisch proces dat ons collectief - en nogal per ongeluk - doet beslissen welke kunstwerken meesterwerken zijn en welke niet?
Het is geen boek om rustig op de bank in één keer uit te lezen, daar is de inhoud niet geschikt voor.
De hoofdstukken zijn teksten om te overpeinzen en je omgeving te beschouwen.
Na dit gelezen te hebben kijk je anders naar kunst, maar ook daarbuiten zie je andere dingen, de ene
keer groots en meeslepend dan weer heel klein.
1
Reageer op deze recensie
