Bloederig maar niet bloedstollend

Als één zwaluw nog geen zomer maakt, kun je het voorbarig noemen iemand op basis van één goed boek meteen een interessante auteur te noemen. Kathryn Fox kreeg terecht veel lof toen Tot op het bot, haar eerste thriller in Nederlandse vertaling, verscheen, maar dat maakt haar nog niet meteen tot de Australische Kathy Reichs. Met Bloedband, dat inmiddels ook in vertaling beschikbaar is, maakt zij de hooggespannen verwachtingen namelijk amper waar. Fox is arts van beroep en heeft een meer dan gemiddelde belangstelling voor forensisch onderzoek; en dat is te merken. Niet alleen heeft zij voor haar nieuwste thriller een forensisch patholoog als hoofdpersoon gekozen; het verhaal staat ook bol van de technische onderzoeksgegevens en regelmatig tuimelen de vaktermen over elkaar heen. Alsof zij wil laten zien hoe goed zij haar huiswerk heeft gedaan. Die hoofdpersoon in kwestie heet Anya Crichton en ze is bepaald niet te benijden. Uit hoofde van haar functie komt zij namelijk in aanraking met de meest gruwelijke misdaden en speelt zij bovendien een belangrijke rol bij het begin van het lange en psychisch zware genezingsproces van de slachtoffers. En als die slachtoffers dan ook nog eens onder handen genomen zijn door vier broers uit de beruchte criminele familie Harbourn, de zogenaamde ‘Harbourn Four’, blijkt dat laatste haast onmogelijk. Want de Harbourns hebben een tactiek die niet te breken lijkt: je dekt mekaar onder alle omstandigheden en houdt vast aan je verhaal; wat er ook gebeurt. Maar Anya Crichton is niet van plan zich daarbij neer te leggen; daarvoor is zij te zeer begaan met het lot van de veertienjarige Sophie Goodwin, die de pech had in handen van de broers te vallen. In tegenstelling tot haar oudere zus Rachel heeft zij de aanval overleefd en daardoor heeft de politie voor het eerst iemand die tegen de ‘Harbourn Four’ kan getuigen. Zal het de rechter met hulp van Anya Crichton lukken de gewelddadige broers achter slot en grendel te krijgen; zal het recht eindelijk zegevieren? Dat is de vraag waarmee Kathryn Fox haar lezers in de houdgreep probeert te nemen. Wat dus maar matig lukt. Het is niet zozeer de overdaad aan forensisch-technische details, maar meer Fox’ onvermogen geloofwaardige personages neer te zetten, dat stoort. Ze vertelt als het ware geen verhaal maar doet een relaas; en daarin lopen figuren rond die maar zelden in de buurt van mensen-van-vlees-en-bloed komen. Tel daarbij op de Libelle-moraal waarvan dit boek doordrenkt is – het leven zit weliswaar vol tegenslagen maar uiteindelijk komt alles goed – en de magere score van twee sterren lijkt me voldoende onderbouwd.