Stilistisch prima maar nog te weinig thrilling om al een echte thriller te mogen heten.

Het is zomer 1997. Londen zucht onder een hittegolf, maar dat weerhoudt Karen Clarke er niet van de eerste stappen te zetten op weg naar een promotietraject aan Queen Charlotte’s College, de universiteit waar zij eerder dat jaar haar doctoraalbul heeft behaald. Bij een mededelingenbord op de universiteit ontmoet zij Biba, die zojuist een oproep geplaatst heeft voor een vertaler Duits. Karen spreekt die taal vloeiend en biedt daarom meteen haar diensten aan; extra inkomsten zijn immers altijd welkom. Biba, die met acteren de kost verdient, is een opvallende verschijning; een echte vrijbuiter. Ze woont met haar tweelingbroer Rex in een oud herenhuis in een lommerrijk stukje van de Noord-Londense wijk Highgate, waar ze een leven leiden waarin sex, drugs en rock ‘n roll de boventoon voeren. Karen, die tot dan toe een weinig opwindend studentenbestaan heeft geleid, is meteen diep onder de indruk en laat zich maar wat graag opnemen in het bedwelmende bestaan van Biba en haar vrienden.
Het wordt een lange hete zomer, in meer dan één opzicht, en aan het eind ervan zullen de levens van de betrokkenen ingrijpend veranderd zijn; voor sommigen heel erg ingrijpend zelfs. ‘By the end of that summer two of them would die…’ waarschuwt een tekst op de omslag van het boek.
Dat is natuurlijk een geweldige cliffhanger. Helaas maakt zo’n tekst van het boek nog niet meteen een echte thriller en dat is het dan ook niet. Erin Kelly heeft flink geïnvesteerd in sfeerbeschrijvingen – een van de belangrijkste kwaliteiten van dit debuut – maar als het om het opbouwen van spanning gaat, heeft zij nog wel het een en ander te leren. Ze probeert het overigens wel. Ze heeft ervoor gekozen de gebeurtenissen te belichten vanuit Karens perspectief, ruim tien jaar na die bewuste zomer. Vertelheden en –verleden wisselen elkaar voortdurend af, wat haar de mogelijkheid biedt regelmatig evaluerend terug te blikken op wat er destijds gebeurde; bijvoorbeeld in zinnen als: ‘I know that the most significant thing about that party is that I saw killer and victim together for the first time.’ Maar op de een of andere manier missen ze het beoogde effect; bij mij althans. Ik wilde door met het verhaal en dat leek op de een of andere manier alleen te kunnen door af en toe bladzijden over te slaan.
De gifboom is zeker een veelbelovend debuut, dat al vergeleken is met het werk van Barbara Vine en Tana French. Dat is natuurlijk leuk voor de auteur, maar het niveau van French heeft zij nog lang niet. Mij deed het boek vooral denken aan een ander debuut, dat overigens (nog?) niet in het Nederlands is vertaald: The Pull of the Moon van Diane Janes. Ook dat vertelt over een lange, hete zomer ergens in een jeugdig verleden die de levens van een groep studenten compleet op zijn kop zette. Stilistisch prima – ook Janes weet heel goed een decadente sfeer op te roepen – maar nog te weinig thrilling om al een echte thriller te mogen heten.
Bijna viel Erin Kelly met De gifboom in de prijzen, maar de CWA Dagger die uiteindelijk aan haar neus voorbij ging, zou toch wel iets teveel van het goede geweest zijn. Dat neemt niet weg dat zij het verdient gevolgd te worden; uit deze debuutroman kan een veelbelovend schrijverschap groeien. Ik ben dan ook erg benieuwd naar haar tweede boek, The Sick Rose, dat in juni in Engeland verschijnt. Dan weten we misschien of Erin Kelly een eendagsvlieg was of een auteur die ooit met succes zal dingen naar de erfenis van de grote Lady’s of Crime, zoals Val McDermid, Minette Walters en Ruth Rendell.