Prikkelend, spannend en verwarrend
Recensie ‘De kamers’, Lucas de Waard
‘De kamers’ van Lucas de Waard (1984) heeft met politiek niet van
doen, al speelt ene Femke haar rol tussen de personages. De
boektitel alleen verleidt niet tot onmiddellijke aanschaf. Achter
deze ‘kamers’ echter steekt een ‘prikkelend verhaal over afwijzen
en afgewezen worden, en de onmogelijkheid om zo’n breuk ooit te
lijmen’. Zo luidt de aanprijzing op de achterflap, staand boven
de synopsis en schrijversfoto. Op de voorzijde trekken de woorden
‘Fascinerend, spannend, verwarrend, schrijnend, soms
schaterlachend cynisch’ boven de titel de aandacht. Ze prikkelen
net zo sterk als de beknopte samenvatting op de
achterzijde:
‘Televisiepresentator Aram is ontslagen nadat hij in zijn
programma een kind per ongeluk ernstig heeft verwond. Hij zit al
maanden thuis, is tot niets in staat. Zelfs het vertrek van zijn
vriendin, een succesvol rechercheur, ondergaat hij gelaten. Dan
stuit hij op een van haar dossiers over de verdwijning van een
meisje. De naam van een verdachte schokt Aram. Het is de
jeugdvriend die door hem ooit in de steek is gelaten.
Eenmaal gelezen vind ik het boek zeker fascinerend. Deze
debutant, die op knappe wijze zijn verhaallijnen construeert,
geeft blijk van talent én de nodige ervaring. Lucas de Waard
heeft die ervaring opgedaan in het schrijven van proza, columns
en teksten voor theater. Zijn constructie bouwt hij op in 285
bladzijden, die in betrekkelijk korte hoofdstukken aaneen zijn
gesmeed. Om de paar bladzijden springt de auteur van de ene naar
de andere scène en van het ene personage naar het andere. Dat
houdt de spanning erin, brengt ook wel verwarring teweeg. Je moet
er als lezer inkomen, maar eenmaal gewend verloopt het leesproces
soepel.
Ik heb de verzorgde uitgave van De Geus in een ‘weekend-adem’ van
in totaal zo’n vier uurtjes gelezen. Een mooie prooi voor een
vakantie derhalve. Dat De Waards verhaal schrijnende elementen
bevat, wordt opgevangen door inderdaad cynische kanttekeningen,
die tot waarlijk schaterlachen leiden.
De schrijver slaagt er op uitmuntende wijze in om korte,
krachtige dialogen neer te zetten, onderdeel van het
schrijversvak dat zijn talent laat zien. Indrukwekkend vind ik
ook – dat geldt natuurlijk voor veel schrijvers – hoe zijn
verhaaltekst is bedacht en geconstrueerd, al getuigt het wat mij
betreft van het nodige surrealisme.
Surrealisme in de literatuur beweegt zich tussen droom en
werkelijkheid. Surrealistische schrijvers proberen hun fantasie
de vrije loop te laten door droombeelden te schilderen in
onverwachte, verrassende of zelfs schokkende combinaties. Beelden
waarin niets is wat het lijkt, beelden ook waarin drang tot
choqueren of tot het onmogelijke leidraad is. Lucas de Waard doet
met ‘De kamers’ zo’n poging om de logische rede, die al het
onbekende tot het bekende wil herleiden, in deze psychologische
roman het licht te laten zien.
Van het verhaal zelf word ik niet vrolijk, hoewel de schrijver
veel plezier in zijn manier van schrijven legt. Zijn personages
schildert hij helder en sterk. Hij schuwt het experiment niet,
met allemaal korte scènes, die je elk snel kunt lezen. Het vergt
van de lezer wel een snelle omschakeling.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik van het genre niet zo’n enorme
liefhebber ben. Toch heb ik ‘De kamers’ geboeid gelezen. Elke
Echte Lezer moet immers echte kansen te baat nemen om zich buiten
betreden paden te begeven. Probeer deze debutant in zijn
huiveringwekkende verhaal dus eens, het levert je nieuwe
inzichten op.
Reageer op deze recensie