Ooit gelukkig

Nico Dijkshoorn schrijft in zijn roman "Ooit gelukkig" over zijn gezinssituatie. Het is een autobiografisch verhaal waarin Nico vertelt over hoe hij het opgroeien in de familie Dijkshoorn heeft ervaren. Nico is de oudste thuis en heeft twee broers Stefan en Bas. Zijn vader Klaas is dominant en aanwezig en zijn moeder Nel is een lieve hardwerkende zorgzame vrouw. Over zijn vader Klaas is eerder het boek “ Nooit ziek geweest” verschenen. Daarin rekent Nico vrij hard met zijn vader af. “Ooit gelukkig” zou over Nel moeten gaan, de vrouw die aldus Nico haar hele leven in de schaduw van zijn vader heeft geleefd. Nico heeft zich bij zijn familie vaak onbegrepen gevoeld. De hele familie was vaak op het honkbalveld te vinden, Nico houdt van muziek (zijn gitaar) en lezen. Zaken die zijn ouders niet deelden maar ook nooit belangstelling voor toonden. Thuis werd weinig echt met elkaar gepraat, gewoon doorgaan was het motto.

Het tweede deel van het boek gaat meer over Nico zelf, de tia’s die hij kreeg de onzekerheden en paniekaanvallen die volgde en de steun die Tanja, de vriendin van Nico, voor hem is. Nico merkt dat zijn omgeving erg belangstellend en zorgzaam reageert op zijn situatie. Ook zijn moeder heeft de tia’s gehad waardoor juist nu Nico beseft dat hij bijzonder weinig weet over zijn moeder. Hoe voelde zij zich daarna? Dit heeft hij haar nooit gevraagd. Er werd weinig gesproken in de familie Dijkshoorn maar hoeveel echte belangstelling heeft hij gehad voor zijn moeder? De titel van het boek, evenals de aparte cover, verwijzen naar de tijd die Nel als kind in Zwitserland doorbracht en waar ze, naar eigen zeggen, echt gelukkig was. Nico beseft dat hij zelf nooit gevraagd heeft waarom ze daar was en wat haar daar zo gelukkig maakte. Het besef komt dat hij misschien wel meer op zijn vader lijkt dan hij zou willen “En ik verander in mijn vader".

Het boek is geschreven in spreektaal. Korte zinnen, bondig, recht door zee en met humor. Dit zorgt er voor dat het boek vlot leesbaar is. De manier waarop geschreven is, roept bij mij vaak gelijk een beeld op. Voor mij was het tijdsbeeld uit de jaren zeventig dan vaak erg herkenbaar. Bijvoorbeeld:"Ik loop naar het naaikamertje van Nel, vlak naast de kamer van Bas. Ach Jezus. Die naaimachine. Laat mij geblinddoekt een willekeurige naaimachine uit de jaren zeventig horen en ik dreun het merk op. Het geluid uit mijn jeugd. De voet van mijn moeder omlaag, het geraas en dan het diepe verlangen naar een gebroken naald."
Hier zit alles in, de herkenbaarheid (wij hadden boven ook zo'n naaikamertje en inderdaad een gebroken naald en je had even rust) en de humor.

Ik heb het "ooit gelukkig" met plezier gelezen toch denk ik dat ik het niet actief zou aanraden bij een ander. Ik had verwacht dat het boek meer over Nel zou gaan. Juist deze stukken vond ik ook het meest boeiend om te lezen. Het verhaal ging wat mij betreft uiteindelijk te veel en te lang over Nico zelf.