Fijne stijl, maar weinig samenhang

Haar goede hand vertelt over Melanie Krijger, een fictief personage dat voor het overgrote deel is gebaseerd op de moeder van de auteur zelf. Het is dan ook vanuit de eerste persoon geschreven. Wat ik miste in het boek was een logische structuur. Het doet denken aan iemand aan wie je op een verjaardag een vraag stelt en die dan begint te vertellen over vroeger en niet meer te stoppen is. Best interessant, maar het gaat maar door en door zonder vooruitzicht van een climax. En voor je het weet ben je twee uur aan het luisteren en begripvol aan het knikken, maar weet je nog niet waar het naartoe gaat of welke vraag je eigenlijk had gesteld. Het heeft geen begin-midden-eind, maar is een samenraapsel van heel veel anectdotes over het leven van de moeder. Daarbij wordt veel heen en weer gesprongen tussen tijdsperiodes, het ene moment gaat het over de jeugd van de moeder, dan weer over de oma of juist de jeugd van de schrijfster en hoe zij haar moeder heeft ervaren. Dat wisselen moest ik in het begin even aan wennen, maar vond ik daarna juist wel prettig. Het houdt vaart in het boek en zorgt ervoor dat de verhalen die worden verteld gevarieerd zijn. De anecdotes zijn zeer uiteenlopend, van geestige situaties op school door misvattingen tot schrijnende herinneringen uit het jappenkamp. Die afwisseling maakte dat ik bleef doorlezen. Door het ontbreken van structuur merkte ik wel dat ik niet erg geprikkeld werd om door te lezen, er was geen belofte van een conclusie of een vraag die door het verhaal of aan het eind beantwoord zou worden. Er was niets geheimzinnigs of intrigerends aan het begin dat de nieuwsgierigheid naar de uitkomst stimuleerde en dat vind ik jammer. Het boek had pakkender kunnen zijn als dit er wel was. Als ik een vergelijking mag maken met een roman die ik een paar maanden geleden las, Het Smelt van Lize Spit; dat is ook een samenraapsel van anecdotes, maar het grote verschil, waardoor je steeds maar verder wilt lezen, is dat er een rode draad is die door het hele boek speelt, die begint met het eigenaardige feit dat de hoofdpersoon in de auto stapt om een lange afstand af te leggen met een blok ijs in de achterbak. Het is op dat punt nog volstrekt onduidelijk waar dat blok ijs toe dient, maar dat wordt gaandeweg beetje bij beetje onthuld. De nieuwsgierigheid om te weten te komen hoe het zit met dat blok ijs, zorgt ervoor dat je gelijk aan het begin ‘hooked’ bent en wilt weten hoe het afloopt. Dat element ontbrak mijn inziens dus in “Haar goede hand”. Desalniettemin vond ik het een erg fijn geschreven boek, heel soepele vertelstem en geen moment saai of te langdradig.