Wat ik nou vind van... "het meisje met de vlechtjes'

Dit boek kreeg ik als recensie-exemplaar van Luitingh-Sijthoff, waarvoor dank!

Dit boek is gebaseerd op het verhaal van Freddie Oversteegen en haar zus Truus.
Als kinderen van een moeder die regelmatig wat voor het verzet deed in WOII, hielpen ze geregeld met het wegbrengen van verboden krantjes en dergelijke.


Dan komt verzetsleider Frans van der Wiel bij hen aan de deur. Of ze niet mag méér willen betekenen voor het verzet. Grotere dingen doen, waarover uiteraard met geen woord mag worden gesproken.
Na kort beraad besluiten zij samen dit te doen. Na een proeve van betrouwbaarheid, die bijna verkeerd afloopt, worden ze al snel ingezet om nazi's mee te lokken.

'Zolang je maar niet net zo wordt als de vijand, blijf menselijk, geen vuile handen maken en geen "Opdracht is opdracht", maar altijd zelf blijven denken', is het advies van hun moeder.
En beide zusjes proberen dit na te leven, maar Frans' woorden blijken veel invloed op ze te hebben en al snel zijn beide meisjes bedreven met een pistool, en liquideren ze ook nazi's.
'Géén mensen, monsters', vertelt Frans ze. En: 'Als wij hen niet liquideren, vermoorden zij zóveel méér mensen!'

Freddie is heimelijk verliefd op buurjongen Peter, die het maar niets vindt wat Freddie allemaal uitspookt, al weet hij de helft nog niet.
Iemand vertrouwen is levensgevaarlijk, zelfs als je verliefd bent op diegene.
Dus heeft Freddie het met regelmaat moeilijk, er gebeurt zoveel en er is niemand aan wie ze het kwijt kan, behalve de anderen in de verzetsgroep.

Al snel zijn ze volwaardige leden van de groep en doen ze niet onder voor de mannen. Dan komt er een nieuw meisje in de groep, een meisje met rood haar. Hannie heet zij. Hannie Schaft.

Hoe het afloopt met de groep, met de beide zusjes, dat zal ik hier niet vertellen.
Hoe het met Hannie Schaft afloopt, dat zal wel bekend zijn.

Het boek is met respect voor Freddie en Truus geschreven, dat proef je in iedere zin, in elk woord.
Ondanks de grote, heftige gebeurtenissen blijft het integer, klein, persoonlijk.
Je ervaart Freddies twijfels, gaat mee in haar gedachten, groeit met haar op en huilt met haar mee.
Een verhaal dat je bij blijft, dat je niet meer vergeet.
Net zoals je na het lezen van dit boek nooit meer Loetje vergeet. Loetje, het meisje van de drummer van de band.
Ik heb gehuild om Loetje.

De auteur heeft de immense afschuw van WOII weten te vangen in eenvoudige zinnen, waardoor het misschien des te meer binnen komt.
De moed die deze jonge meisjes gehad hebben, lijkt zo een makkelijke genomen beslissing,
'want niet kiezen is óók kiezen'.

Heel veel respect voor Freddie, Truus en alle anderen aan wie wij het te danken hebben dat wij hier in onze luie stoel zelf mogen bepalen dat wij hun verhaal willen lezen, en dat dat ook allemaal kán.

Ik kan er heel veel over vertellen, maar dit is een boek dat je zelf moet ervaren.
Wilma Geldof, bedankt voor dit verhaal...


http://www.watiknouvind.com/2019/01/wat-ik-nou-vind-van-het-meisje-met-de.html