Wat ik nou vind van 'Maanziek'?

Een boek waar ik al een tijdje nieuwsgierig naar was, maar waarvan ik eigenlijk niet zo goed wist wat ik kon verwachten;
De cover doet me denken aan een kinderboek, maar de hoofdpersoon is 17, wat weer op YA duidt.

Ik ben dus snel begonnen met lezen.
Hoofdpersoon Mathis is samen met zijn ouders en zusje verhuisd naar een klein dorpje. Aan de ene kant mist hij zijn vertrouwde stad, met zijn beste vriend Ewan en zijn vriendinnetje Ellen, aan de andere kant wordt hij nu minder geconfronteerd met hetgeen er daar gebeurd is.
Sinds die gebeurtenis heeft Mathis last van nachtmerries, die alleen maar heftiger en realistischer worden.
Zó realistisch zelfs, dat de gevolgen ervan in het dagekijks leven zichtbaar zijn!
Dan ontmoet hij Mila, een mooi meisje dat hem meer kan vertellen over zijn dromen én hoe hij ermee om moet gaan. Móet, ja. Want het is van levensbelang dat Mathis dit goed aanpakt.
Een strijd tussen goed en kwaad, tussen droom en realiteit en alles daartussenin.

"Lucide droom: Een slaaptoestand waarin de dromer zich ervan bewust is dat alles om hem heen een illusie is. (...) Op die manier bepaalt de dromer zelf wat er precies gebeurt en hoe het verhaal zal eindigen."(p. 101)


Zoals te verwachten na bovenstaande, speelt een groot deel van het boek zich af in de droomwereld.
Vooral in het begin vond ik dit niet zo leuk. Immers; in een droom kan alles, en dan wordt het personage wakker en is er niets van alles wat je las gebeurd.
Later in het boek wordt e.e.a. duidelijk, en blijkt dat de auteur niets voor niets heeft geschreven, maar op het moment van lezen stoorde het me wel.

Het boek heeft niet echt een eind: het is het eerste deel van een trilogie.

Qua leeftijd om dit boek te lezen, denk ik dat ik zou aanraden vanaf een jaar of 15. Het lucide dromen, dromen in dromen en de grijze schemerwereld zijn wellicht wat moeilijk te bevatten voor jongere kinderen. Tevens zijn Mathis' nachtmerries uitvoerig beschreven, en die zijn voor hen beslist ook wel spannend.
Aan de andere kant zijn een aantal zaken misschien weer net te kinderlijk voor deze leeftijd.

Met de schrijfstijl van Eva Linden is niets mis, het boek leest makkelijk weg en de spanning wordt prima opgebouwd.
Het onderwerp (de droomwereld en het sturen van je dromen) is origineel, en Mathis' verwarring voel je tussen de regels door, want door alle dromen in dromen en de verschillende droomregels was het bij tijd en wijle ook gewoon even verwarrend of hij nu wakker was of niet.

Dat heeft de auteur dus prima weten over te brengen, maar was voor mij persoonlijk ook een minpuntje: het lijkt alsof ook zij af en toe even de weg kwijtraakte in het doolhof van dromen en er al schrijvende een weg uit aan het zoeken was.

Misschien dat de volgende delen van de trilogie ervoor zorgen dat ik mijn mening op dit punt herzie,  maar dit is hoe ik het nu heb ervaren.

Tsja en dan is het tijd voor een score. Ik wil zéker wel verder lezen in het verhaal van Mathis en Mila, maar heb dus ook wel een aantal kanttekeningen.
Ik kom op 3 duimpjes uit.