Wat ik nou vind van 'Soms lieg ik'?

Nieuwsgierig, geïntrigeerd, ietwat verveeld, verrast, verward en beduusd.

Dat zijn de verschillende stadia die ik zo ongeveer doorliep tijdens het lezen van 'Soms lieg ik'.

 Nieuwsgierig, want een boek, geschreven vanuit het perspectief van iemand die in coma ligt.

Geïntrigeerd, want er is iets gebeurd waardoor Amber daar ligt, maar wat?
En ook geïntrigeerd door de dagboekfragmenten van vroeger.

Ietwat verveeld, omdat het wat lang duurt voor er iets daadwerkelijk gebéurt, voor er iets duidelijk wordt, voor we over het gedoe qua werk heen zijn.

Verrast, want het zit toch allemaal niet zo als dat ik verwachtte! Een bizarre plottwist.

Verward, want nou ja, door die plottwist moet je ineens al het voorgaande anders bezien!

Beduusd, want serieus? Het ene 'WTF-moment' na hrt andere stapelt zich op het voorgaande. Verwonderd, geschokt, ik weet niet zo goed wat ik bij dit einde moet voelen.

Het boek vertelt over Amber, die dus in coma ligt. Ze heeft het locked-insyndroom en hoort dus alles wat er om haar heen gebeurt. De verpleegsters, haar man Paul en zus Claire die bij haar zitten, ze krijgt het allemaal mee. Alles wat ze zeggen. Maar ook wat er nadrukkelijk níet gezegd wordt, want Amber merkt dat er geheimen spelen.
Ze probeert haar herinneringen aan wat er gebeurd is op een rijtje te krijgen, maar ze mist een stuk.
En ze komt ook niet verder, zo met alles wat er verzwegen wordt. En gelogen.
Want zelfs Amber zelf geeft het toe: 'Soms lieg ik'.

Ik ging zoals gezegd door verschillende emoties tijdens het lezen, wat op zich natuurlijk hartstikke goed is. Jammer alleen dat één ervan 'verveeld' was. Ik heb daardoor het boek ook gewoon een paar dagen aan de kant laten liggen, wat echt niets voor mij is.
Nadat ik het weer had opgepakt, vloog ik er trouwens wel zo doorheen, dus ik denk dat ik gewoon net te vroeg was gestopt.

Al met al vond ik het dus een prima boek, en geef ik het alsnog met plezier 4 duimpjes!