Lezersrecensie
Uit de pen van Angela Marsons verschijnt een nieuwe rechercheur die onze harten sneller doet kloppen!
20 februari 2021
Angela Marsons is een voormalige beveiliger uit het Engelse Black Country. Op aandringen van haar partner neemt zij deel aan enkele schrijfwedstrijden en na de nodige inzendingen krijgt zij het aanbod om acht thrillers uit te brengen. Samen met haar hoofdpersonage Kim Stone is zij de uitdaging aangegaan en in 2015 verscheen haar eerste thriller en wat voor één!
Stille schreeuw werd in 2020 vertaald en in Nederland gepubliceerd. In Engeland staat de teller inmiddels op vier, dus we kunnen nog wat verwachten de komende jaren. Maar is er wel ruimte voor weer een nieuwe rechercheur in de Nederlandse thrillerschappen?
“Er is iets in haar dat me fascineert. Ze wordt omringd door activiteit: sirenes, voertuigen, beweging, en toch blijven mijn ogen op haar gericht. Ze valt op. Ze is een driedimensionaal beeld in een tweedimensionale film.”
Als een schooldirectrice wordt vermoord in haar eigen badkuip is Kim Stone er als de kippen bij om de zaak op te pakken. De schooldirectrice blijkt echter het begin van een reeks gruwelijke moorden die voor opschudding zorgen in het plaatsje Black Country. Kim Stone legt al snel een verband tussen deze moorden en een voormalig weeshuis dat een aantal jaar geleden werd getroffen door een brand en sindsdien leegstaat. Nadat Stone, op het terrein van het weeshuis, een lugubere ontdekking heeft gedaan is zij vastbesloten de geheimen van het weeshuis bloot te leggen en de moordenaar te ontmaskeren.
“Er zijn vrouwen die zelfs als meisje al opvallen. Ze stappen een kamer binnen en mensen kijken, blikken dwalen naar haar toe. Dat heeft niets te maken met schoonheid, maar met innerlijke kracht, met een geest die ontembaar is. Een vastberadenheid die ervoor zorgt dat de eigenaar van die geest zal bereiken wat ze wil.”
Met Kim Stone volgt Marsons het beproefde recept van een eigenzinnige rechercheur die wordt getergd door een getroebleerd verleden, maar het verveelt ons niet. Een nieuwe setting in het Engelse Black Country, en een mooie chemie met haar drie directe collega’s, zorgen voor een geheel eigen sfeer. Marsons heeft een prettige, no-nonsens, schrijfstijl waarbij de gebeurtenissen elkaar snel opvolgen. Naar onze mening had Marsons de setting waarin het verhaal zich afspeelt meer mogen gebruiken om de kleur van het verhaal te beïnvloeden. Desondanks zijn wij in sneltreinvaart door het boek gegaan, nu is het wachten op het volgende deel in deze serie: Wreed spel.
Stille schreeuw werd in 2020 vertaald en in Nederland gepubliceerd. In Engeland staat de teller inmiddels op vier, dus we kunnen nog wat verwachten de komende jaren. Maar is er wel ruimte voor weer een nieuwe rechercheur in de Nederlandse thrillerschappen?
“Er is iets in haar dat me fascineert. Ze wordt omringd door activiteit: sirenes, voertuigen, beweging, en toch blijven mijn ogen op haar gericht. Ze valt op. Ze is een driedimensionaal beeld in een tweedimensionale film.”
Als een schooldirectrice wordt vermoord in haar eigen badkuip is Kim Stone er als de kippen bij om de zaak op te pakken. De schooldirectrice blijkt echter het begin van een reeks gruwelijke moorden die voor opschudding zorgen in het plaatsje Black Country. Kim Stone legt al snel een verband tussen deze moorden en een voormalig weeshuis dat een aantal jaar geleden werd getroffen door een brand en sindsdien leegstaat. Nadat Stone, op het terrein van het weeshuis, een lugubere ontdekking heeft gedaan is zij vastbesloten de geheimen van het weeshuis bloot te leggen en de moordenaar te ontmaskeren.
“Er zijn vrouwen die zelfs als meisje al opvallen. Ze stappen een kamer binnen en mensen kijken, blikken dwalen naar haar toe. Dat heeft niets te maken met schoonheid, maar met innerlijke kracht, met een geest die ontembaar is. Een vastberadenheid die ervoor zorgt dat de eigenaar van die geest zal bereiken wat ze wil.”
Met Kim Stone volgt Marsons het beproefde recept van een eigenzinnige rechercheur die wordt getergd door een getroebleerd verleden, maar het verveelt ons niet. Een nieuwe setting in het Engelse Black Country, en een mooie chemie met haar drie directe collega’s, zorgen voor een geheel eigen sfeer. Marsons heeft een prettige, no-nonsens, schrijfstijl waarbij de gebeurtenissen elkaar snel opvolgen. Naar onze mening had Marsons de setting waarin het verhaal zich afspeelt meer mogen gebruiken om de kleur van het verhaal te beïnvloeden. Desondanks zijn wij in sneltreinvaart door het boek gegaan, nu is het wachten op het volgende deel in deze serie: Wreed spel.
1
Reageer op deze recensie
