Frank Peters heeft een goed verhaal neergezet, maar mist nog aan ervaring in verhaalopbouw.

Frank Peters is een Nederlandse auteur die in 2024 zijn eerste Nederlandstalige thriller Het meisje bij het venster uitbracht. Een jaar later verscheen Drenkman, die de longlist haalde voor de Max Gouden Vleermuis en die bekroond werd met de Gouden Boekado Award. De boeken van Frank Peters worden uitgegeven in eigen beheer bij zijn eigen uitgeverij Waayhof.

Gérard Rapaille is expert op het gebied van schimmels en paddenstoelen. Hij werkt mee aan de ontwikkeling van een nieuw medicijn. Wanneer er dingen fout beginnen te lopen in de testfases en dit door de onderzoeksleiders onder tafel wordt geschoven, schakelt Gérard de hulp in van Rik Wolters en Sandra Molenaars. Samen willen ze de waarheid boven tafel krijgen, maar dat is niet zonder gevaar.

Drenkman start met een proloog over gebeurtenissen van vijf jaar geleden. Het verhaal draait om de Belgische mycoloog Gérard Rapaille en zijn ontdekking. Nochtans is hij niet het hoofdpersonage, die rol is weggelegd voor het duo Rik Wolters en Sandra Molenaars. Het verhaal van Rik wordt verteld vanuit de ik-persoon, dat van Sandra en alle andere perspectieven vanuit de derde persoon. Drenkman is het tweede deel met het duo in de hoofdrol, waarbij dit verhaal zelfstandig te lezen is. Wat de functie van beiden precies is komt vermoedelijk in het vorige deel aan bod, want in Drenkman is het voor de lezer niet duidelijk vanuit welke achtergrond Rik betrokken is. Ook Sandra wordt de ene keer als journalist omschreven, dan weer als bekende actrice en daarna als presentatrice.

De hoofdstukken zijn niet genummerd, maar krijgen allemaal een titel mee. Het boek start met hoofdstukken die sterk variëren in personages. Aanvankelijk moet de lezer dus even flink concentreren, maar de verbanden worden snel duidelijk, wat dit boek ten goede komt. Het verhaal komt traag op gang, omwille van een aantal overbodige hoofdstukken, zoals deze vanuit een slachtofferperspectief. Pas wanneer Rik en Sandra gaan samenwerken met Gérard Rapaille, komt er meer samenhang en komt het verhaal pas echt op gang. Het boek is dan al halfweg. De hoofdstukken lezen vlot en de auteur geeft genoeg achtergrondinformatie mee om de personages uit te diepen. Ook qua locaties is er veel variatie.

De insteek en verhaallijnen zijn origineel en boeiend. Dit zijn de sterktes van het boek. De verhaalopbouw is nog enigszins amateuristisch: grotendeels chronologisch, weinig verrassend en de spanning komt pas laat op gang. Peters doet een poging om een extra verhaallijn rond personage Rik uit te werken, maar verweeft dit te weinig door het verhaal heen. Pas op het einde, wanneer de hoofdlijnen zijn afgewerkt, komt dit uitgebreider aan bod.

Drenkman is eerder een detectiveverhaal dan een spannende thriller. Frank Peters heeft een goed verhaal neergezet, maar mist nog aan ervaring in verhaalopbouw. Er ontbreekt een sterk vrouwelijk personage - Sandra springt niet uit de band - om van een vrouwenthriller te kunnen spreken. Lezers die graag mee een onderzoek induiken dat chronologisch wordt opgebouwd, zullen dit boek zeker appreciëren.

Deze recensie verscheen eerder op Vrouwenthrillers.nl.
Bedankt, Vrouwenthrillers, voor het recensie-exemplaar.