Fantasie die schijn bedrieg

❝'En als je door een Draak wordt aangevallen,' fluisterde Ophelia, 'tot hoever kan het lichaam het spel van de hersenen dan meespelen?'
'Pijn, breuken, bloedingen, verminkingen,' somde Thorn onbewogen op. 'Alles hangt af van het talent van degene die je aanvalt.'❞

De IJzige Verloofde speelt zich af in een zeer fantasierijke wereld die in stukken is gebroken door een zeer teleurgestelde God. Zo zijn de verschillende arken ontstaan. Op één van die arken, op Anima, woont Ophelia...

Ophelia is niet zoals de rest van Anima. Ze is ontzettend onhandig, praat heel zacht en haar liefde gaat uit naar geschiedenis en het museum waar ze werkt. Die liefde voor geschiedenis komt niet uit het niets: Ophelia heeft namelijk de speciale kracht om voorwerpen te lezen met haar handen. Van wie het is geweest, waar het voorwerp is geweest, wat er mee is gebeurd... en dat tot decennia terug! Daarnaast heeft Ophelia nóg een bijzondere kracht: ze kan reizen door spiegels. In spiegels kijken om te zien of haar haar goed zit of hoe haar jurk staat? Nee, ze interesseert zich niet voor mode of gezellig theeleuten met familie, laat staan dat ze met een van haar honderd neven wil trouwen. Toch kan ze al haar neven niet blijven afwijzen als ze niet verstoten wil worden van de ark.

Plotseling wordt Ophelia uitgehuwelijkt aan iemand van de ark Pool, de ijzige en mysterieuze Thorn. Samen met haar tante Rosalinde reist ze af naar de Pool: een wereld vol illusies, waar niets is wat het lijkt en waar je al helemaal niemand kunt vertrouwen. Weet Ophelia zich staande te houden in de Drakenclan? Kan ze hen en de andere clans te slim af zijn zonder iedereen die haar dierbaar is in gevaar te brengen? Ze zal alles op alles moeten zetten om het geheim te ontrafelen.

--------------

Vorige maand heb ik me voor het eerst ingeschreven voor de leesclub van Hebban en ik was een van de gelukkige die het e-book mocht lezen! Samen met een vriendin (Joyce) die het boek ook had, heb ik voor het eerst een buddyread gedaan. Wat is het leuk om op deze manier een boek te lezen en alle fascinaties en frustraties met elkaar te delen. Deze deel ik nu ook graag met jullie in verschillende topics.

Cover
Te beginnen bij de cover: prachtig blauw met een mysterieuze pentekeningen van een grote 'rots' vol torens, poortjes, ramen en boogjes. Het straalt één en al fantasie uit. Het is interessant hoe de 'rots', die de ark Pool blijkt te zijn, opgebouwd lijkt uit lagen. Naarmate je verder komt in het verhaal, herken je steeds meer in de tekening. De kleur blauw zou goed kunnen verwijzen naar de koude, ijzige Pool.

De titel
De titel is heel verklaarbaar, maar komt toch nog niet helemaal tot zijn recht. De IJzige verloofde is duidelijk, maar we krijgen pas een tipje van de sluier te zien op het gebied van 'De Spiegelpassante'. Wellicht hierover meer in de volgende boeken.

De personages
Ophelia: De personages maak je heel langzaam kennis mee, maar dat is eigenlijk best logisch. Het verhaal is geschreven vanuit Ophelia en je bekijkt alles door haar ogen. Ophelia is in het begin erg in zichzelf gekeerd en komt ook naïef en onzeker over. Ze praat zacht en interesseert zich eigenlijk voor niet veel anders dan het museum. Ophelia moet alles ontdekken en dit doe jij mét haar in haar tempo. Ophelia doet mij trouwens ontzettend denken aan een jongere tienerversie van Professor Zwamdrift (Harry Potter), ik ben benieuwd of meer mensen dat herkennen! Daarnaast is het fantastisch hoe Ophelia zich ontwikkeld. Ze gaat meer voor zichzelf denken en komt voor zichzelf op. Hoewel ze af en toe best wat meer mag nadenken voor ze iets roept...

Tante Rosalinde: Zij wordt zomaar uit haar comfortzone gerukt en ze doet er alles aan om dicht bij haarzelf te blijven. Ze neemt, in tegenstelling tot haar nichtje, geen blad voor de mond en dat maakt haar ook een heerlijk personage! Het is mooi om te zien hoe de band tussen haar en Ophelia steeds hechter wordt.

Thorn: Lul. next? Nee grapje, Thorn is wel een heel interessant personage. Iedere keer als je denkt dat hij wat ontdooit, gebeurt er wel weer wat iets. Thorn blijft je tot het einde verrassen. PLOT TWIST! Ik vond het vooral met Thorn lastig om een plaatje in mijn hoofd te creëren. Mager, lang, een beer.. klinkt wat tegenstrijdig! Hij doet me denken aan Zuko uit Avatar, haha!


Brunhilde: Wat. een. heks. Ja, ik ben nogal uitgesproken over de hele Drakenclan. Ze heeft gevaarlijke familiekrachten waar niet mee valt te spotten, ook al heeft ze iets moederlijks. Is het schijn die bedriegt, of gaat er meer schuil achter dit modepoppetje? We zijn in ieder geval nog lang niet klaar met haar verhaal.

Archibald: Een engerd waar we nog veel te weinig over weten, net als zijn zeven zussen. Waarschijnlijk zullen zij nog zeker een grotere rol gaan spelen in de volgende boeken, maar ook bij hem weet je: schijn bedriegt.

Rein: Iemand die een ereplaats verdient in dit boek. Wat een mooi karakter in dit boek, écht een waardevolle toevoeging. Het hele boek door bleef ik hopen dat hij in ieder geval te vertrouwen was, omdat hij zoveel voor Ophelia doet en haar oprecht lijkt te helpen. Of schijn hier ook bedriegt? Ik verklap nog niets...

Het verhaal
Waarschijnlijk heb je al een paar keer gelezen dat het verhaal doet denken aan Harry Potter. Ja, er zich een magische sfeer in en Ophelia heeft dus echt wat weg van een dromerige, maar stiekem intelligente Zwamdrift, maar verder... het boek heeft een geheel eigen sfeer en opbouw. Christelle Dabos neemt je mee in een verhaal dat in eerste instantie wat kinderlijk aanvoelt. Dit past goed bij de ietwat naïeve belevingswereld van de stille Ophelia. Het 'kinderlijke' maakte wel dat de spannende actiemomenten en gruwelijke twists juist éxtra goed uit de verf kwamen.

De worldbuilding was ook goed gedaan. Dabos weet goed te beschrijven wat er gebeurd en hoe een locatie eruit ziet. Het is knap hoe er zoveel bedrog en listen door het hele boek zitten verweven en dat je als lezer steeds weer verrast bent door een nieuwe wending. Je weet zelf, net als Ophelia, écht niet wie nu te vertrouwen is of wanneer iemand liegt. Dit maakt het verhaal tot de laatste pagina spannend en interessant.

Het is wel duidelijk dat er nog meer boeken komen. Pas tegen het einde van het verhaal ontdek je hoe alles een beetje in elkaar zit (althans, laten we er even voor het gemak vanuit gaan dat we nu het échte verhaal weten en dat dit niet gelogen is). Dit maakt dat je soms wel wat ongeduldig wordt: het duurt soms té lang voordat je een personage een beetje kent, of voordat je een situatie begrijpt. Sommige dingen zijn aan het eind van het boek nog steeds niet duidelijk en van sommige personages heb ik het idee dat we pas het topje van de ijsberg (haha, leuke grap) hebben gezien. Dit maakt me wél weer extra nieuwsgierig naar het volgende boek.

Conclusie
Een ontzettend fantasierijke wereld waarin je zelfs als lezer niet meer weet of je wordt bedrogen of niet. Personages die goed worden neergezet en je nieuwsgierig maken, alhoewel je aan het eind van het boek nog steeds met veel vragen zit. Een wereld waar je niet genoeg van krijgt, een boek waarbij je - naarmate je iets verder bent - niet meer kunt stoppen met lezen. Ik wil deel 2, nu graag!