Een hof waar je in verdwijnt, en die je niet meer loslaat

'Hof van mist en woede' is het tweede boek in de Hof van doorns en rozen-serie, en ik raad je aan om het eerste boek wel te lezen voordat je aan dit deel begint. Anders snap je er waarschijnlijk niet veel van, en bovendien zit dit boek dan vol spoilers. Maar deze serie is helemaal de moeite waard!

In 'Hof van mist en woede' keert Feyre, na alle martelingen Onder de Berg, terug naar het lentehof met Tamlin. Feyre moet wennen aan haar nieuwe Fae-lichaam en de krachten die ze heeft, en tegelijkertijd om gaan met de nachtmerries en schade die haar na de martelingen achtervolgen. En dan heeft ze ook nog die afspraak met Rhysand, edelheer van het nachthof.
Feyre mag nu wel bekend staan als de Vloekverbreker, maar er doemt nu een veel groter kwaad op. Een kwaad dat ze zou kunnen tegenhouden, maar alleen als het haar lukt haar daden te accepteren en haar krachten te bedwingen.

Nadat je dit boek hebt gelezen, besef je pas dat 'Hof van doorns en rozen' eigenlijk een hele lange proloog was. Naar mijn gevoel begint het verhaal in dit boek pas écht. Deze 608-pagina's tellende pageturner liet mij vanaf de eerste bladzijde al niet meer los. De wereld van Prythian komt meteen weer voor je ogen tot leven, inclusief alle gruwelen die daar in thuishoren, maar ook met een mooie, nieuwe kant die we nog niet eerder hebben gezien. Ik heb dit boek 4 maanden later gelezen nadat ik deel 1 uit had, en zat meteen al weer helemaal in het verhaal. Dit boek is meeslepend, verassend, romantisch en heeft toch ook een scherp randje waardoor het niet té zoetsappig wordt.

Sarah J Maas' schrijfstijl vind ik fantastisch: de manier waarop zij situaties en gevoelens beschrijft, is prachtig. Er zijn ook de nodige pikante scènes aanwezig, die weinig aan de verbeelding overlaten, maar ook niet te intiem beschreven zijn.
Hoe de personages zich ontwikkelen, is ook indrukwekkend: je maakt bijvoorbeeld mee hoe Feyre van een gebroken meisje zichzelf weer opbouwt tot een nieuwe, sterke versie van zichzelf. Je leert ook nieuwe personages kennen, zoals de vier beste vrienden van Rhysand bijvoorbeeld. Maas beschrijft hun achtergrondverhaal geweldig, zonder dat de personages teveel op de voorgrond komen.

'Hof van mist en woede' is een dikke pil, maar leest als een trein. Het einde is misschien niet zo explosief als in het eerste boek, maar maakt je zeker weten nieuwsgierig naar het volgende deel en laat veel vragen achter.

Voor nu wordt dat nog maar even doorzetten met aftellen, dus.