Luguber met wat humor

De thriller ‘De vloek van het oerwoud’ werd geschreven door de auteurs Douglas Preston & Lincoln Child, en is uitgegeven door Luitingh-Sijthoff. Het originele boek dat voor het eerst in 1995 werd uitgegeven, draagt de titel ‘The Relic’

Terwijl de ‘tentoonstelling van ongeloof’ voor de deur staat, doet Margo Green er alles aan om haar werk in het New York Museum of Natural History af te krijgen. Ondertussen gebeuren er vreemde dingen in het museum. Een jongen en zijn broer raken spoorloos verdwenen en worden daarna dood teruggevonden. Het onderzoek dat door luitenant d’Agosta wordt geleid, krijgt een vreemde draai wanneer het lijkt of de twee jongens zijn verscheurd door een beest. Organen worden vaak ver van het lichaam teruggevonden en een deel van de hersenen lijkt te zijn verdwenen. Een oude legende duikt terug op als een verhaal de ronde doet over ‘het museumbeest’.
Na een volgende moord, dit keer op een bewakingsagent, verschijnt de mysterieuze inspecteur Pendergast, die besluit d’Agosta te helpen met zijn speurwerk. Met een neus voor opsporingswerk vindt hij verschillende aanwijzingen en is Pendergast vastbesloten de dader te vinden.
Wanneer Margo eindelijk klaar is met haar verslag en dit naar Moriarty wil brengen, sluipt ze voorzichtig naar de tentoonstelling om zich dan te realiseren dat ze niet alleen is…

Het verhaal bevat elementen die echt bestaan, waaronder het National Museum of Natural History wat mij wel aanspreekt. Je voelt dat de schrijvers veel opzoekwerk hebben gedaan, het geeft me zin om het museum te gaan bezoeken en op zoek te gaan naar de gangen die worden beschreven. Langs de andere kant heeft het iets ongewoons en iets lugubers wat het boek een twist geeft en het spannend maakt. De moorden op de twee personages worden gedetailleerd beschreven wat voor een huiveringwekkend gevoel zorgt.

Eén van de personages is inspecteur Pendergast, een mysterieuze en ingewikkelde man, die altijd het juiste antwoord lijkt te kennen. Hij wordt beschreven als een lang, bleek figuur met spierwitte haren, wat goed bij zijn geheimzinnige persoonlijkheid past. Hij ziet een link met een voorval uit het verleden, waaruit blijkt dat hij zeer intelligent is en verstandig met zaken omspringt, kortom een personage dat mij intrigeert.

De structuur van het verhaal is goed opgebouwd, leest vlot en aangenaam. Soms begint het hoofdstuk met iets volledig nieuws, waardoor je eerst niet mee bent met het verhaal maar pas daarna duidelijk wordt hoe dit in de grote lijn van het verhaal past. Het vertelperspectief volgt één persoon, namelijk Margo Green. De verteller heeft geen rol in het verhaal en is niet alwetend. Het is een goed gekozen standpunt omdat je zelf nog niets weet, wat ik passend vind bij deze thriller.

Het boek is zeker aan te raden voor mensen die houden van spanning met nu en dan lugubere details, maar zeker ook voor diegenen die houden van hier en daar wat humor. Het is een boek dat wel eens een lach op je gezicht kan brengen, en je benieuwd maakt naar het volgende deel.