Een mooi sprookje

Een boek dat leest als een trein. De schrijver heeft zijn historisch onderzoek gedegen gedaan en laat ons het naoorlogse Hamburg zien als dat gedesillusioneerd en kapot is. Brook is een scenarioschrijver, dus dat doet hij goed. Helaas is het verhaal zo planmatisch van opzet dat het lijkt op “painting-by-numbers”. De verhaallijnen volgen zo trouw een stramien dat je al vanaf het begin vreest te weten hoe het afloopt. De teleurstelling als dat dan ook zo blijkt te zijn… Alle plots en subplotjes worden keurig afgehecht op het einde.
De hoofdpersonen blijven stereotypes: de Britse kolonel die zijn gevoelens niet kan tonen, maar het hart op de goede plaats heeft, de zeer beschaafde Duitser, de rouwende moederfiguur. De personages hebben allen het morele kompas van een sprookjesprinses: dapper, maatschappelijke begaan, gewetensvol en vergevingsbereid. De dialogen waren vanuit het "show, don’t tell"-standpunt van de schrijver ook niet erg onrealistisch. Je kunt ook te veel willen vertellen vanuit een dialoog.
Rhidian Brook is een Welshman – je zou denken dat het een Amerikaan was, gezien de klimatologische verbazing, de family values en het obligate happy end. Wel is, zoals hij in het nawoord schrijft, het de bedoeling dat het boek verfilmd wordt, en wat googelen geeft de informatie dat de film “The Aftermath” in 2018 uit zal komen. Gezien het verhaal zal het vast een mooie film worden, met een snufje komedie (de Oliver Twist-achtige Ozi en zijn trawanten), een dosis drama (Frieda’s verkeerde keuze), de obligate seksscenes en tranenmomentjes en tenslotte een passend Hollywood einde.
Waarom zou je het lezen?
+ Het geeft een beeld van Duitsland vlak na de tweede wereldoorlog.
+ Het leest lekker weg.
Waarom zou je het niet lezen?
- Voorspelbare afloop
- Onrealistische personages