Lezersrecensie
Pas op het einde trekt de verraderlijke mist op en wat je dan ziet geloof je eerst niet!
Pas als de verraderlijke mist optrekt, zie je wat je eerst niet kon zien!
Chaja probeert haar leven weer op te pakken nadat Lucinda is vast gezet, en dat lijkt haar ook aardig te lukken. Ze probeert stapje voor stapje de band met Boudewijn, die zegt haar biologische vader te zijn, op te bouwen. Maar ze weet dat ze eerst de definitieve uitslag van de DNA-test moet afwachten, voordat ze Boudewijn als vader kan toelaten in haar leven. Toch groeit langzaam al wel het vertrouwen.
Ik erger me soms aan het gedrag tussen Chaja en Raeven en wil ze wel een schop onder de kont verkopen. ‘Kom op, blijf niet zo hangen in dat gedrag!’ Toch moet ik daar ook weer om lachen: of je nu een hoofdpersonage sympathiek of licht ergerlijk vindt, de auteur heeft de personages wel een eigen karakter gegeven!
Ondanks dat Chaja en Raeven vaak op een verschillende ‘golflengte’ zitten lijkt de relatie zich toch te verbeteren. Ze beseffen dat ze beter moeten communiceren met elkaar en dat helpt. Alleen vervallen ze nog geregeld in oude patronen.
En dan kantelt alles weer naar de verkeerde kant; Raeven houdt informatie achter voor Chaja en Lucinda weet te ontsnappen. Weer loopt Chaja gevaar! Ook de steeds terugkerende droom over een geest in de mist – de boodschapper van verraad en slecht nieuws – achtervolgt haar en geeft haar een naargeestig gevoel.
Marja schrijft Verraderlijke mist zo dat het verhaal zich eenvoudig laat lezen. Figuurlijk kan je dat achteroverleunend doen, totdat je op het einde toch echt even bijna van je stoel valt…BAM. Ondanks mijn wantrouwen. ten op zichtte van…. nee, deze zag ik niet aankomen!
Wanneer ze op onderzoek gaat en bij toeval op een kistje met herinneringen van haar moeder stuit, valt alles samen. De nagedachtenis aan haar moeder wordt versterkt door wat ze vindt in het kistje. De mist trekt letterlijk op, Chaja weet wat ze moet doen… de lezer komt daar op het ‘twistende’ einde ook achter. Wat een slot stuk! Wat een plot Marja! #Aanrader!
Chaja probeert haar leven weer op te pakken nadat Lucinda is vast gezet, en dat lijkt haar ook aardig te lukken. Ze probeert stapje voor stapje de band met Boudewijn, die zegt haar biologische vader te zijn, op te bouwen. Maar ze weet dat ze eerst de definitieve uitslag van de DNA-test moet afwachten, voordat ze Boudewijn als vader kan toelaten in haar leven. Toch groeit langzaam al wel het vertrouwen.
Ik erger me soms aan het gedrag tussen Chaja en Raeven en wil ze wel een schop onder de kont verkopen. ‘Kom op, blijf niet zo hangen in dat gedrag!’ Toch moet ik daar ook weer om lachen: of je nu een hoofdpersonage sympathiek of licht ergerlijk vindt, de auteur heeft de personages wel een eigen karakter gegeven!
Ondanks dat Chaja en Raeven vaak op een verschillende ‘golflengte’ zitten lijkt de relatie zich toch te verbeteren. Ze beseffen dat ze beter moeten communiceren met elkaar en dat helpt. Alleen vervallen ze nog geregeld in oude patronen.
En dan kantelt alles weer naar de verkeerde kant; Raeven houdt informatie achter voor Chaja en Lucinda weet te ontsnappen. Weer loopt Chaja gevaar! Ook de steeds terugkerende droom over een geest in de mist – de boodschapper van verraad en slecht nieuws – achtervolgt haar en geeft haar een naargeestig gevoel.
Marja schrijft Verraderlijke mist zo dat het verhaal zich eenvoudig laat lezen. Figuurlijk kan je dat achteroverleunend doen, totdat je op het einde toch echt even bijna van je stoel valt…BAM. Ondanks mijn wantrouwen. ten op zichtte van…. nee, deze zag ik niet aankomen!
Wanneer ze op onderzoek gaat en bij toeval op een kistje met herinneringen van haar moeder stuit, valt alles samen. De nagedachtenis aan haar moeder wordt versterkt door wat ze vindt in het kistje. De mist trekt letterlijk op, Chaja weet wat ze moet doen… de lezer komt daar op het ‘twistende’ einde ook achter. Wat een slot stuk! Wat een plot Marja! #Aanrader!
2
Reageer op deze recensie
