Intens en verwarrend

Bloedblaren bestaat voor mij uit drie componenten. De obsessie van hoofdpersoon Liv met crossfit, het renoveren en opbouwen van haar huis en de dialogen waarin haar contact met andere mensen tot uiting komt. Ik heb het verhaal ervaren als een beleving die me af en toe zo verwarde dat ik me in de psychose van Liv waande waarin al haar tegenstrijdige ideeën en gevoelens samenkomen: Ze wil niet dat mensen te dichtbij komen en tegelijkertijd verlangt ze naar een stevige omhelzing. Ze reikt naar het licht en verstopt zichzelf in de schaduw. “Ze verlangt naar het huis van haar oma waarin stilte een gebrek aan geluid was en niet naar thuis waar stilte een gebrek aan gesprek betekende”. Dat het verhaal me verwarde, irriteerde me ook. Vooral omdat ik nergens houvast vond. Niet aan de rol van de vader. Wat was hij voor Liv behalve een egoïst die haar weinig aandacht gaf? En waarom accepteren de mensen die weten dat Liv zwanger dat Kilian zijn verantwoordelijkheid niet neemt? Waarom heeft de moeder voor een ander leven gekozen? Daarnaast lopen de gebeurtenissen iets te veel door elkaar als Liv op het ene moment in de auto en het moment erna op een fiets zit, waarbij de tijden door elkaar worden gehusseld. Waarom ze psychotisch is, werd me niet helemaal duidelijk. Behalve dat het vaker in haar familie voorkwam. Al met al heb ik het boek uitgelezen omdat ik de verwarring waar Liv mee moet dealen wilde voelen