Een boek vol gedachtes die niet uitgesproken worden

Wat treurig. De pijn die mensen elkaar aan kunnen doen, door ‘terloopse’ opmerkingen. ‘Vanzelfsprekende’ racistische opmerkingen, die een ander pijn doen. Misschien zijn ze niet eens altijd zo bedoeld. Tijdens het lezen dacht ik, dat dit alleen geschreven kon zijn, door een van afkomst Chinese. Dat is ook zo.
Ook hoe treurig, hoe zo een gezin, zichzelf steeds meer afsluit van de omgeving, uit angst voor nare confrontaties.
Ik vond het mooi beschreven. Het enige vreemde, vond ik de wel erg volwassen en filosofische gedachtes van het kleine meisje. Wat niet de aandacht krijgt die ze zou horen te krijgen. Alles gaat naar het ideaal van de moeder. De oudste, blonde, blauwogige dochter die arts zal moeten worden. Wetenschapper. Hoe blind kun je als ouder zijn...
Maar het einde is weer erg mooi. Vier sterren.