Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Pseudo-wetenschappelijke mix in een weinig boeiende verteltrant

Charles 04 december 2022 Auteur
Het boek `De laatste profeet´ is de eerste uit een serie, ik las de online-versie.
De schrijver-uitgever zelf zegt over zijn boek: `Boeken in de serie De Laatste Profeet worden omschreven als een combinatie van fictie, non-fictie, science fiction en fantasy in de stijl van onderhoudende thrillers. Bron: Flaptekst, uitgeversinformatie´.
Dit boek is ook verschenen onder de titels Apollyon de Antichrist en De nieuwe wereldorde.

Verhaallijn van het eerste deel van het boek

In het verre verleden is een ruimteschip uit Terrade geland, met aan boord de personen die later bekend zijn geworden als de Griekse Goden van de Olympus. Ze landen op de aarde – zij noemen die Terrade II, op een grote landmasse midden in de Atlantiche Oceaan, het continent Atlantis. Daar ontmoeten ze een volledig bevolkte wereld, dieren en in kleine nederzettingen ook mensen. De bedoeling van de kolonisten is om de aarde te beschaven. Ze trouwen met lokale bewoners, de kinderen leven langer en zijn sterker, de hele Griekse godenwereld van halfgoden en andere afstammelingen wordt opgebouwd. Later blijken andere godenwerelden gebaseerd te zijn op latere extra expedities.
Zeus en zijn medereizigers weigeren te voldoen aan de eis van Terrade om meer kolonisten toe te laten. Terrade laat als vergelding op afstand het inmiddels gekoloniseerde en voorspoedige Atlantis onder water verdwijnen. Iedereen (90.000 personen) vlucht in 300 schepen. Ze gaan naar de Middellandse Zee, de piramiden worden gebouwd om de communicatie met Terrade met negen kristallen in stand te houden.
De afstammelingen stompen af. Ze worden dommer, soms met een opleving die dan het gevolg is van nakomelingen uit een goede bloedlijn. Directe kinderen van de oorspronkelijke kolonisatoren zijn o.a. Plato, Alexander de Grote, Karel de Grote, Leonardo da Vinci en Jezus. Rond het jaar 1000 raakt Zeus uiteindelijk zijn macht kwijt - ze sturen een laatste bericht naar hun moederplaneet, bergen de communicatiekristallen goed op en plegen met cyaankali collectief zelfmoord - met uitzondering van Hades. Ze worden gebalsemd begraven onder de Sfinx van Gizeh.

Emile en zijn vriendin Jennifer krijgen van Unesco een document met een zeer oude zeekaart met Atlantis erop. Emile zal een Unesco-team van wetenschappers leiden dat onderzoek doet. Vlak bij de Azoren krijgt Emile met zijn zeilboot een bizar ongeluk: ze varen tegen concentrische ringen van watermuren. Extra spektakel levert een bolbliksem met de vorm van een gezicht. De ringen blijken magische cirkels, er is verband met de Song-dynastie, Yin en Yang, pentagrammen en getallenmystiek en de Vrijmetselarij.
In een kelder vinden ze achter een valse muur een kaart van Atlantis, vermelding van Terrade II en tekeningen van Zeus waaruit zij afleiden dat het Griekse godendom van Atlantis stamt en er een Terrade I moet zijn. Emilie ontdekt door autoschrift een Magische Ruit, waarin een pentakel wordt gezien die te maken heeft met de baan van Venus. Al cijfermythologiserend blijkt alles ook te kloppen met de verhoudingen in de piramide van Gizeh en de waarde van pi. De onontkoombare conclusie is dat er een buitenaardse beschaving is die gevonden wil worden.
De piramide van Gizeh blijkt alle informatie over Zeus en zijn reizigers, zijn afkomst en het doel van de piramide als communicatiecentrum te bevatten. Dit was bekend maar werd achtergehouden door de archeologen. Emile zelf vindt bij een bezoek aan de piramide achter een geheime knop een doorgang. Daar liggen de graven van de Griekse goden/ Atlantische kolonisten en de 9 communicatie-kristallen. De kristallen nemen ze mee, ze weten ze de locatie van Terrade I te achterhalen. Een op een schip gemonteerde radiotelescoop wordt daarop gericht, precies op het moment lichten de sterren van Orion op. Met het gebruik van een synthesizer komt er een video-bericht binnen met beelden van de kolonisatie van Atlantis en de geschiedenis ervan, beginnend bij –13.000.. In beeld verschijnt Kronos (vader van Zeus) die aankondigt wordt dat Emile de nieuwe verlosser is (plothole-alert: bij Zeus duurde een bericht heen en terug 400 jaar terwijl de verbinding nu realtime is) en dat zijn visie door de mensheid moet worden overgenomen. Kornos dreigt met vernietiging van de aarde en stuurt een formule ter oplossing – niemand begrijpt die.
Emile zelf heeft geen idee wat zijn visie is. Hij richt het OgenOOtschap op. De nieuwe religie heeft Osisme, lidmaatschap kost geld en er is merchandise, Emile's naam wordt Apollyon, hij ontwikkelt zich tot dictatoriaal denker die met een paar vrienden een nieuwe wereldorde ontwerpt en die met leugens en economische chantage en excommunicaties vestigt. Tijdens een nieuw contact met Terrade geeft Kronos nieuwe instructies, het geheim wordt verder onthuld: waterstof die door fusie energie geeft met water als product (plothole – men verwart fusie met H2-verbranding). De onthulling heeft zoveel impact dat de hele wereld overgaat naar de nieuwe godsdienst Osisme. Emilie heeft nu de wereldmacht. Hij krijgt een zoon OrlandO.
De wereld wordt systematisch aan het Osisme onderworpen, en OrlandO – tja, het kan altijd nóg bizarder maar het is wel een idiote plothole: hij blijkt realtime verwekt op 200 lichtjaar afstand - de hole wordt nog uitgediept als later blijkt dat Kronos probleemloos in een hoos van Terrade I naar Terrade II kan komen (waarom zijn ze ooit met ruimteschepen gekomen? ).

Het verdere verhaal laat ik graag een de lezers, De oplossingen die Emile en zijn companen zien voor de wereld worden ingevoerd door het dictatoriale Osisme, het boek krijgt daarmee steeds meer een pamfletkarakter dat die ongegeneerde topdown-opgelegde-planeconomie-oplossingen verdedigt.


De brede mix van non-wetenschap
Een werkgroep van wetenschappers doet onderzoek, dat geeft een pretentie van 'wetenschap' (het is tenslotte 'faction' ). Elke non-wetenschappelijke lariekoek een plek in het verhaal. Als u mij vraagt of écht alles erbij komt: er wordt zeker gestreefd naar volledigheid. Ik noem hier de Atlantis-theorieën, Griekse en Egyptische en Zuid-Amerikaanse godenfamilies (waren de goden kosmonauten? Jazeker!), getallenmystiek, piramiden-speculaties, tarot-kaarten. Daarnaast zijn er ook complotten van overheden en Unesco om ontdekkingen achter te houden, en archeologen die onderzoeken vervalsen om de waarheid achter te houden. Een breed palet aan new-age theorieën komt langs, het voor 10% gebruik maken van hersencapaciteit door mensen, Apollion en Illuminatie en vrijmetselarij, Bermuda-driehoek, de beelden van Paaseiland, tarotkaarten, de sterrenbeelden Orion en Zuiderkruis, de Nazca-vlakte, diepzeetroggen met een ufo op de bodem, dertien kristallen schedels, IMF en Bilderberggroep, Henoch en de Tempelberg en de rode vaars, Yax K'uk Mo en de Maya-godsdienst, Indiana Jones, Elysion en bezoeken aan de onderwereld, kwantumtheorie en kwantumgravitatie, Mormon, de Openbaring van Johannes en de Antichrist en de Opname van de Gemeente, Tesla, Roswell, de ether, maanlandingen en UFO's met op de maan huizende aliens/ demonen waarvan NASA wist, Johannes op Patmos en de Apocalyps, de Koguryo-graven in Noord-Korea, aurorale electrojet, walvislandingen, de Titanen, HAARP, nazi-symbolen op de maan. Deze opsomming heeft niet de pretentie compleet te zijn - sommige onderwerpen worden alleen genoemd, andere worden uitgelegd, een enkele speelt in het verhaal een rol..
De pretentie van `faction´ van de flaptekst is natuurlijk onzin, het beschrevene is volledig fictie en dat mag ook. Toch krijgt de lezer de indruk dat de schrijver zélf het één en ander van het gestelde gelooft (of van zijn lezers aanneemt dat ze het geloven) en in dit boek dat probeert te onderbouwen. Het citaat van de god Hades over Roswell: `wat grenswetenschappers al jarenlang in complottheorieën verkondigen heeft meer waarde in zich dan de officiële ontkenningen van hogerhand´ lijkt wel het `wetenschappelijke´ uitgangspunt van het boek te zijn. Een feest voor complotdenkers.

Weinig boeiende hoofdrolspelers
De vertelling over Zeus en zijn medereizigers vond ik ongeïnspireerd. De vestiging en ondergang en ontruiming van de hoge cultuur van Atlantis zijn zakelijke gebeurtenissen, ze gaan niet leven. De ondergang an Zeus en collectieve zelfmoord voelen geen moment aan als iets van betekenis.
Ik heb ook geen moment enige affiniteit met enig betrokken mens gevoeld. Misschien was dat gebrek aan verbinding wel de bedoeling van de schrijver, het is zeker een gevolg van het sterk beschrijvende stijl en bijna afwezige (goede) dialogen – het is tell, don't show.
Grote stukken van het boek leveren meer 'bewijsvoering' dan een verhaal. Regelmatig kreeg ik het idee Wikipedia-achtige artikeltjes te lezen. De hoofdpersonen blijven zo bordpapier. Emile in Jennifer zijn geliefden – dat wordt verteld maar het blijkt nergens uit iets wat ze tegen elkaar zeggen of hoe ze met elkaar omgaan. Over gevoelens, motieven, angsten lezen we nauwelijks iets – als het al ter sprake komt is het als mededeling en niet als invoelbare emotie. Voorbeeld: als Jennifer verkracht blijkt is het verdriet beperkt tot een afspraak om het er niet meer over te hebben. Voorbeeld 2: als Emile onzeker is (een zeldzaamheid!), dan wordt dat duidelijk doordat de verteller het zegt, niet doordat we het merken in zijn handelen of spreken.
Het pasgeboren jongetje OrlandO is uiteraard hoogbegaafd, ontwikkelt zich ongelofelijk snel, is onfeilbaar en arrogant. Als kleuter commandeert hij de totale aanwezige verzamelde Griekse Goden en die vinden dat prachtig, terwijl hij zelf als afstammeling volgens de logica van het boek niet meer dan een zwakke afspiegeling zou zijn - de inconsistentie wordt door de schrijver blijkbaar niet ervaren.

Mijn conclusie:
Voor wie Atlantis, aliens, en genoemde theorieën boeiend zijn, is het ongetwijfeld een leuk boek met veel (des-)informatie. Voor geïnteresseerden in een goed science fiction verhaal levert het een oppervlakkige en niet originele vertelling, met een paar treurige plotholes, een belerende verteltrant en in de loop van het verhaal steeds absurdere wendingen tot aan een volledig ad hoc (en wat mij betreft: idioot) slot.
Je moet als lezer bestand zijn tegen een pamflet dat dictatoriale overheersing kritiekloos beschrijft zonder aandacht te geven aan de nadelen en dat in de beste traditie van dictators 'ware democratie´ noemt.

Tot vijf pagina's voor het eind van het boek had ik het voornemen om twee sterren te geven - de bizarre uitwerking in de laatste pagina's hebben die opbrengst gehalveerd.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Charles