Een verhaal boordenvol emoties

Leo en Simon vormen al tien jaar een ijzersterk koppel, verbonden door een moeizame jeugd. Daar komt plots verandering in wanneer Simon in het midden van de nacht thuis komt met een tattoo. Sindsdien herkent Leo hem helemaal niet meer. Hij neemt plots ontslag en wilt als zelfstandige een nieuw project uitwerken. Ook in zijn gedrag is Simon niet meer de oude. De ene dag is hij euforisch en impulsief, en de andere dag lijkt hij depri en achterdochtig.

Het verhaal wordt verteld vanuit Leo’s perspectief. Leo heeft geen gemakkelijke jeugd gehad en zag in Simon een geliefde, een soulmate, iemand die haar begrijpt. Door de veranderingen in Simons gedrag voelt ze zich erg machteloos, en als lezer krijg je meteen veel sympathie en empathie voor haar.

Er zijn drie tijdlijnen in het boek die zich steeds afwisselen: één van tien jaar geleden, toen ze elkaar leerden kennen. Één van de periode tussen mei ‘18 en februari ‘19, waarin je de veranderen in Simons gedrag opmerkt. En dan nog een tijdlijn die zich afspeelt in de laatste 11 minuten, waarin je snel beseft dat er iets dramatisch gaat gebeuren.

Lize Spit heeft een vlotte en gedetailleerde schrijfstijl die ervoor zorgt dat je je goed kan inleven in de personages en in de situaties waarin zij zich bevinden. Ze maakt graag gebruik van vergelijkingen, waarin ze hier en daar een vleugje humor aan toevoegt.
Hoewel het soms wat langdradig lijkt te worden, wil je toch weten hoe het verhaal verder verloopt.

‘Ik ben er niet’ is een boek over liefde en toewijding, maar ook over machteloosheid en wantrouwen. Een boek over een heftig onderwerp, waarbij in het dagelijkse leven nog steeds veel taboe en onbegrip op rust.

“Ik leefde, behalve een dubbelleven, ook nog een anderhalf leven. Ik was de ‘i’ in zijn ‘ik’ geworden, hield zijn puntje in de lucht.”