Frisse schrijfstijl, maar een weinig boeiend verhaal.

Kan de belangrijkste teksten-schrijver van rap-formatie ‘De Jeugd van tegenwoordig’ ook een goede roman schrijven? Dat is de vraag die zich natuurlijk opdrong bij het openslaan van dit boek, met de naam ‘Naamloos’.

Meteen voert Pepijn Lanen je mee met de belevenissen van een jonge man die wakker wordt in een vreemd huis en die zijn eigen naam niet meer weet. Blijkbaar heeft hij het plan opgevat een maand te ‘de-toxen’ van een nogal drank- en drugsrijke periode. Lanen weet de vervreemding, maar ook de herinneringen aan de bandeloze feestjes van vroeger, waarin hij van weekend naar weekend leven, mooi te beschrijven. Dat doet hij in een fris eigentijds proza, met bij tijd en wijle hele oorspronkelijke vondsten en zelfs nieuwe woorden.

Maar ontstaat er intussen ook een boeiend verhaal? Daarop is het antwoord helaas: Nee. Lanen heeft blijkbaar ook bedoeld om de belevenissen van de naamloze jongen, die zijn dagen in volledige leegte leeft (waarin de dag ‘voorbij kruipt als een schildpad die niet perse heel veel haast heeft’) te zetten tegenover het jachtige leven van de moderne mens, die rondrent in ‘hamster-radjes van eigen makelij’. Maar dit soort maatschappijkritiek komt toch niet echt over. Ook de liefdesverwikkeling in het tweede deel van het boek komt wat mij betreft niet echt uit de verf.

Hiermee is dit op zijn best een aardig boek door de hele eigen en humoristische schrijfstijl van Pepijn Lanen. Als hij die schrijfstijl ook nog eens had gebruikt voor een echt goed verhaal, dan was ik om geweest. Nu echter niet meer dan 2 uit 5 sterren.