Oma Boef...

Ben is 11 jaar en moet iedere vrijdagavond naar oma zodat zijn ouders naar ballroomdansen kunnen. En Ben heeft een oma zoals een oma omschreven wordt in boeken:
Ze heeft een kunstgebit, wit haar, ze draagt een bloemetjesjurk, heeft een gebruikte zakdoek in haar mouw, draagt een bril met dikke glazen, heeft een harige kin en heeft altijd een doosje (peper-)muntjes bij de hand.
Bij oma thuis liggen stapels boeken, oma is er dol op, Ben niet. Hij heeft er zelfs een hekel aan. Er is maar één tijdschrift wat hem wel kan boeien en dat gaat over het werk van loodgieters.
Als Ben op een dag toevalligerwijs achter oma’s geheim komt en ze daarna samen een juwelenroof beramen komt het goed uit dat Ben vaak leest in het loodgieterstijdschrift…
Hoe het daarna afloopt moet jezelf maar lezen in Oma Boef.

Het verhaal is in 35 hoofdstukken verdeeld, waarvan de eerste 34 allemaal een nummer en titel hebben en het laatste alleen een titel. Of dit nou expres is gedaan of niet is mij niet helemaal duidelijk maar ik vermoed dat het geen kind opvalt (de doelgroep).
De titels beschrijven waar het desbetreffende hoofdstuk over gaat.
De schrijfstijl is vlot en beschrijvend en zal voor de kinderen weinig vraagtekens doen oproepen.

Enkele trefwoorden die van toepassing zijn op Oma Boef zijn: humor, familie, spanning en diefstal.
Het gehele verhaal bevat humor, het prikkelt de fantasie van de lezer en zal vast en zeker een glimlach opleveren (of zelfs een giechelbui).
Spanning is wel degelijk terug te vinden in het verhaal. Zowel op het moment van de ontdekking van het geheim, het uitvoeren van de juwelenroof maar ook nog op een aantal andere momenten is het spannend.

Ben en oma zijn een feest der herkenning voor vele kleinkinderen want de meesten vinden grootouders inderdaad maar saai.
Ben en zijn oma sluit je in je hart om er daarna niet snel uit te gaan…
Want als je oma is zoals oma boef blijkt te zijn is dat toch best cool.

Deze review verscheen als origineel via mijn blog.