Voor mij is dit het tweede boek van Indridason na Maandagskinderen. Ik vond het weerom heel goed. Voor mij is dit grotendeels een verhaal over eenzaamheid en uitgesloten zijn door de maatschappij en familie om je anders zijn. Ik had het einde echt niet geraden,had iets totaal anders verwacht. Ik vind de schrijfstijl erg goed, krachtige en korte zinnen. Voor mij is het echter jammer dat ik Noorderveen en Moordkuil nog niet in mijn bezit heb want ik heb het gevoel dat ik toch wel enkele feiten over het privéleven van Erlandur en zijn dochter mis die waarschijnlijk in vorige boeken aan bod zijn gekomen.