Een rode draad en de muur......

Marc Raabe (Keulen, 1968) ontdekte zijn “tweede ik”, de schrijver in hem, op zijn veertigste. Hij besloot zich volledig op het schrijven te richten en verkocht zijn productiebedrijf. Dat dit een goede keuze is geweest valt niet te betwisten. De kelder is het vierde en laatste deel van de serie over Tom Babylon. Al houdt de schrijver in zijn dankwoord de deur wel op een kier voor een deel vijf.

Tom Babylon wordt wakker in een ziekenhuis in Londen. Hij heeft geen idee wat er met hem is gebeurd, hij is zijn geheugen kwijt. Als hij te horen krijgt dat hij ontslag heeft genomen als rechercheur bij de Berlijnse politie, dat hij en zijn vrouw uit elkaar zijn en zijn vader gedood is bij een aanslag in een metrostation in Berlijn, is dit voor hem niet te bevatten. Ook wordt hem verteld dat zijn vriendin en vertrouwelinge Sita Johanns een terugval heeft gehad en weer naar de fles heeft gegrepen. Om die reden is ze opgenomen in een psychiatrische inrichting. Tom moet buiten zijn zoektocht naar zusje Viola, op zoek naar zijn geheugen en erachter zien te komen wat er is gebeurd. Dat Vi nog leeft staat voor hem als een paal boven water, net zozeer als dat hij weet dat ze in levensgevaar verkeert.

Dat De kelder een vierde deel van een serie betreft staat buiten kijf. Het is dan ook absoluut niet geschikt om op zichzelf gelezen te worden. Daarvoor wordt er te veel teruggegrepen naar situaties en personages uit de vorige delen. Ondanks dat ik de drie voorgaande delen heb gelezen moest ik zo nu en dan diep graven in mijn geheugen om te bedenken hoe het allemaal ook alweer zat.

Het verhaal springt door de tijd en begint 6 weken na het ongeluk bij de metro en op de dag dat Tom wakker wordt in het ziekenhuis. Vervolgens gaat het naar 28 dagen eerder, de dag dat Sita arriveert bij de psychiatrische instelling. Dan gaan we weer naar 28 dagen later, naar Tom in het ziekenhuis. Dan volgen er nog een behoorlijk aantal sprongen in de tijd en dat vond ik nogal verwarrend. Met name omdat de verhaallijnen van Tom en Sita zich gedurende de tijdssprongen afwisselen. Ik moest regelmatig even terugbladeren en dat haalde voor mij de vaart uit het verhaal. Spanning is er echter wel genoeg. Tom moet een heleboel capriolen uithalen om uiteindelijk bij het eindstation uit te komen. Soms was dit zelfs wat onrealistisch en te veel van het goede.

Dat een groot onderdeel van het verhaal draait om het Duitsland van voor de val van de muur, werkt daarentegen ontnuchterend en zet de lezer weer met beide voeten op de grond.

De rode draad in de serie is de verdwijning van het zusje van Tom, 23 jaar daarvoor, en zijn zoektocht naar haar. Je hoopt er in dit deel dan ook achter te komen wat er met haar is gebeurd, toendertijd. Als de ontknoping uiteindelijk is ontrafeld, blijf ik een beetje ontgoocheld achter. Ondanks dat het “hoe en waarom” door de schrijver wordt uitgelegd, zet ik vraagtekens bij een aantal facetten in de ontknoping. Voor een laatste deel in een serie is dit op zijn zachts gezegd een beetje jammer. Toch hoop ik stiekem dat het boek voor Tom en Sita niet definitief gesloten is.

Heel veel leesplezier