Een verhaal dat alle aandacht verdient die het krijgen kan.....

Lyona Rose (1990) is opgeleid als sociaal pedagogisch hulpverlener aan de Hoge School van Amsterdam op het gebied van jeugdzorg en geestelijke gezondheidzorg. Zij heeft daarvoor een vooropleiding gedaan als sociaal pedagogisch werker. Naast haar opleidingen heeft Lyona altijd een creatieve kant gehad en heeft zij negen jaar op de theaterschool gezeten in Amsterdam. Daardoor heeft ze een achtergrond in dans, zang en muziek. Nu richt ze zich met name op haar andere creatieve passie, schrijven, en daarin blijkt ze ook zeer veelzijdig te zijn. Zo schreef ze onlangs twee hulpboeken, over het werken aan een goede relatie en over pleegzorg. In Juli komt haar eerste fictieboek ‘De wolven van Amsterdam’ uit. ‘Losse handjes’ is een non-fictieboek, gebaseerd op de jeugd van de schrijfster zelf. Het is een verhaal dat dient om tieners en ouders bewust te maken en te behoeden voor geweld en seksueel misbruik in tienerrelaties.

Als Senna haar Citotoets verknalt komt ze op een middelbare school terecht voor kinderen met leerproblemen. Het grote deel van deze jongeren is bezig met allesbehalve school. Ondanks dat Senna snel een vriendin vindt krijgt ze net zo snel te maken met het pestgedrag van de jongens in haar klas. Dit mondt uit in seksuele intimidatie en aanranding. De jongens maken Senna zo bang, dat ze niets durft te zeggen. Thuis is de relatie met haar pleegmoeder Anke slecht. Na de dood van haar pleegvader is deze vrouw bitter en verzuurd geraakt en ze reageert alles op Senna af. Bij hartsvriendin Nicki vindt ze wel een veilige basis, maar Nicki heeft zo haar eigen problemen. En dan is daar de knappe, stoere Valentino. Een rots in de branding. Senna wordt stapelverliefd op hem en zelfs het hart van pleegmoeder Anke lijkt hij te kunnen ontdooien. Hij is wel een stukje ouder dan Senna maar dat lijkt in beginsel geen probleem. Tot de ware aard van Valentino naar boven komt en hij Senna meetrekt in een hel van mishandeling en seksueel geweld.....

Als moeder beginnen aan dit boek, terwijl je weet waar het over gaat, is best even slikken. Maar het onderwerp is gewoonweg te belangrijk om te negeren en het verhaal verdient alle aandacht die het kan krijgen. Het is een verhaal dat verteld moet worden. Lyona Rose geeft hiermee een groot stuk van haarzelf bloot en daarvoor hulde.

Lyona heeft het boek in vlotte en begrijpelijke taal geschreven zodat het, behalve voor volwassenen, ook toegankelijk is voor tieners. Daardoor lijkt het soms de wat kinderlijke hoek in te gaan. Een tienermeisje lacht keer op keer verlegen, krijgt wel heel vaak een verhoogde hartslag en de stoere jongen praat in ieder dialoog op zwoele toon. Als deze kenmerken keer op keer gebruikt worden dan kan dat tot wat ergernis leiden. Ook zorgt dit ervoor dat de personages wat oppervlakkig lijken. Wellicht is deze afstand bewust gecreëerd door de schrijfster om het hele rauwe randje van het verhaal af te halen, en wat balans te vinden in de heftigheid van het verhaal en het leesbaar houden ervan. Ondanks dit zal zelfs de meest geharde persoon bij bepaalde scenes met tranen in de ogen zitten. De strekking van het verhaal is zeer duidelijk en de wens voor een goede afloop voor het hoofdpersonage is groot. Daarom is het fijn dat het verhaal een mooie afronding kent en de lezer met een opgelucht gevoel achter laat. Achter in het boek aangekomen blijkt dit op waarheid gebaseerde verhaal nog een extra laag te hebben. Daar heeft Lyona Rose namelijk een aantal fragmenten uit haar boek gebruikt en daar vervolgens vragen aan gehangen. Op deze manier kunnen ouder en kind makkelijker met elkaar in gesprek gaan over dit boek en het onderwerp. Heel goed gedaan! Dit boek dient een duidelijk doel en is voor iedere ouder van een tiener, en voor de tiener zelf, een dikke aanrader.