Recensie De paardenjongen

Enkele jaren na zijn geboorte wordt bij Rowan de diagnose Autisme
vastgesteld. Zijn ouders Rupert en Kristin proberen alles om hun
zoon te helpen, speciaal onderwijs, therapeuten, psychologen, een
heel circuit van hulpverlening wordt uit de kast getrokken.
Rowan is er niet ontvankelijk voor.
Zijn vader Rupert, paardentrainer, heeft door zijn werkzaamheden door vele landen gereisd.
Op een van zijn reizen is hij in aanraking gekomen met de Bosjesmannen in Afrika. De Sjamaan, een genezer, van deze stam laat veel ontzag achter bij Rupert. Zozeer dat Rupert de naam van de Sjamaan, Besa, aan zijn kind verbindt.

Op 3 jarige leeftijd lijkt Rowan gevoel op te vatten voor het paard van de buren: Betsy.
Als hij ook goed reageert op een Sjamaanse behandeling wordt bij vader Rupert de kiem gelegd voor een groot avontuur: Mongolië, de bakermat van de paarden en tevens woongebied van sterke Sjamanen.
In deze natuurlijke omgeving hopen
de ouders van Rowan op een wonder.

Het boek De paardenjongen is het verhaal van Rowan, geschreven door zijn Vader
Rupert Isaacson. Het boek is met een fijn gevoel voor zelf kritiek goed geschreven.
De liefde voor hun kind drijft het echtpaar naar Mongolië. Echter ook de wanhoop,
het onvermogen om hun kind te helpen, de woede die ze voelen als het misgaat,
hun angst en hun verdriet doet hun besluiten heil te zoeken bij de Sjamaanse
geneeskunst. Ook in Mongolië gaat de strijd om Rowan door en wordt het echtpaar
zwaar op de proef gesteld.
Samen met Rowan worden ze getroffen door de onmetelijkheid van het land, de natuur, de dieren en de mensen die er wonen.

Rupert Isaacson heeft er met de Paardenjongen een eerlijk boek over geschreven.