Het achtste leven

'Ik zie de aarde! Wat is ze mooi!' Joeri Gagarin.

Monumentale roman over zes generaties in Georgië: 'Het achtste leven’(voor Brilka) Nino Haratischwili,

Hoe het begint: •'Je zou dit verhaal kunnen beginnen in een oud huis in Berlijn - niet bepaald opvallend en met twee naakte lichamen in bed'..'maar je kunt het verhaal ook beginnen met een meisje van twaalf, dat besluit de wereld waarin ze leeft een nee in het gezicht te slingeren en op zoek te gaan naar een ander begin voor zichzelf en haar verhaal'.
1918 Petrograd 'Nicolaas II en zijn familie met het blauwe bloed leefden niet meer. Anoniem, met schoten in een kelder in Jekaterinenburg, was er aan die geschiedenis een eind gekomen'.
De stad is overgeleverd aan het volk, honger en geweld 'Op talloze bruggen patrouilleerden mannen in uniform. Boeren duwden handkarren met meubelstukken voor zich uit, voor de winkels stonden eindeloze rijen, mensen renden met een bezorgd gezicht ergens heen. Voor de imposante Izaakkathedraal vond net een massabijeenkomst plaats. Aan de Fontanka - de boulevard met de lichtgroene en bleekgele villa's en binnenplaatsen - verdrongen de mensen elkaar rond de stookplaatsen waar eten werd klaargemaakt'.
Hier hoopt de jonge Stasia na een barre tocht uit haar geboorteland Georgië verzoend te worden met haar luitenant Simon Jasji.
Van haar vader, een rijke chocoladefabrikant, heeft ze een geheim familierecept 'waarmee wonden konden helen, catastrofen kon afwenden en geluk kon schenken'('maar daar zou Stasia zich in vergissen') voor warme chocolade gekregen, een vervloekt 'begerigheid in combinatie met genot kan een mens noodlottig worden', vrouwelijk, maar zeker ook sensueel element.

Je denkt dat je alles wel gelezen hebt of weet van die vroegere tijden maar steeds opnieuw blijft een nieuw boek toch verrassen, altijd is er wel een andere invalshoek of schrijfwijze die boeiend is.
Dit: 'Het achtste leven' is verslavend.
1275 dunne bladzijdes in een gebonden boek met leeslint nooit te evenaren door ebook, het tere papier, uitvoering is al een verhaal op zich. Magnifiek.
'het lichaam leek alle aanrakingen zo vreselijk snel vergeten te zijn, terwijl het brein zich er zo wanhopig aan vastklampte'
Wat een zinnen, gedachten, vertellingen, het blijft maar doorgaan, tussendoor in korte messcherpe zinnen de situatie in de wereld van die tijd schetsen, man, man, wat een boek.
Het lot, het eeuwige lot van als..en als niet...is alles bepalend, wegen die worden ingeslagen, afslagen die worden genomen, die worden gemist, het kruispunt waar alles bij elkaar komt, prachtig.
Je zult houden van de manier waarop het land, een hele eeuw, details van een stad, dorp is beschreven maar mijn God, die vrouwen, die mannen, die zoektocht naar dat beetje geluk, het niet kunnen vergeten, vergeven, de wraak, haat, diepgewortelde liefde, het is zo nadrukkelijk aanwezig, ik kan er niet mee stoppen, ik blijf mij verbazen, verwonderen, soms zo dramatisch, zo wreed, zo onomkeerbaar, soms zo ontroerend en hoopvol, een ontmoeting ergens in 'Hyde Park' na misschien wel veertig jaar brengt twee mensen bij elkaar.

De laatste 1275ste bladzijde gelezen.

Een boek over 'Bijeen brengen wat uit elkaar is gevallen'. Ik begrijp de betekenis van 'Het achtste leven' (Voor Brilka), het boek waar ik altijd naar op zoek was, van Nino Haratischwili.

'wil jij het verhaal bij mijn choreografie schrijven'?

Machtig mooi boek.