Lezersrecensie
Eva
Schrijfster Bregje Bleeker probeert het leven van haar moeder te beschrijven aan de hand van een vroege herinnering over hoe het eens was in 'Princenhagen' maar ze vertelt ook over haar eigen herinneringen.
Ze begint erover te vertellen als ze de reis naar 'de wereld zou rijden die van de wereld was afgesloten' in 1993.
Ze ondernam net als haar moeder vele jaren eerder 'de treinreis naar Moskou' de reis naar de landen 'achter het ijzeren gordijn'.
Op het station nemen ze afscheid: Eva en Bregje, haar dochter: 'Dat beeld vergeet ik niet, net als het verlangen naar wat niet had bestaan'.
Tegelijk is er een prachtig tijdsbeeld van de leefomstandigheden eerst in omgeving Breda later in Amsterdam, terug naar de jaren zestig en de flinke beroering daarna; 'de jaren tachtig, er was crisis en werkeloosheid en dat was elke avond op tv'.
Na de geboorte van de kinderen, de vele werkzaamheden van het echtpaar Bleeker is er de hoogste roem behaald:
‘Eva was achtenveertig toen ze hoogleraar werd’.
‘ze had toen al moeite om haar betoog goed op papier te krijgen’.
‘Hoe is het wanneer je lichaam én je geest je geleidelijk en tergend langzaam in de steek laten.
Het is een aandoenlijk en triest verhaal, het begin is zo veelbelovend, zo ontzettend levendig, langzaam ontstaat de ontzetting bij iedereen van het gezin, misschien wel het meest bij Eva zelf, ze voelt zich zo ontredderd en is er op die momenten zo alleen in.
De liefdevolle hulp van haar dochters, haar man is niet meer toereikend
Toch gaat Bregje nog samen met Eva winkelen of naar lunchrooms en terrassen over die tijd schrijft Bregje Bleeker: 'ik vond haar vertederend'.
Het is ontluisterend om te lezen hoe Eva tenslotte wordt ondergebracht in 'Verpleeghuis Polderburen', 'ze woonde in huisje veertien, dat was een afdeling voor 'jongeren' tot ongeveer vijfenzestig jaar'.
Ze zei: Breg, het is maar tijdelijk'.
Het gezin van Jacob en Eva was 'door haar ziekte verslagen, maar deelde het verdriet niet. Ze maakte ruzie over 'de duif van Picasso'.
Zo vochten ze allemaal een eenzaam gevecht met de slopende ziekte die Eva steeds verder aftakelde.
Bleeker schrijft het meest schrijnende te vinden dat 'ze weg wilde, naar huis wilde'.
'Eva is langzaam verdwenen'
'Ze is negenenvijftig geworden'
Ik heb ‘Eva’ met tranen in de ogen uitgelezen.
Bregje Bleeker heeft een prachtig ontroerend portret van haar moeder geschetst, zo levendig, zo mooi in de tijd geplaatst, zo actueel, zo sfeervol maar bovenal zo ontzettend liefdevol.
Ze begint erover te vertellen als ze de reis naar 'de wereld zou rijden die van de wereld was afgesloten' in 1993.
Ze ondernam net als haar moeder vele jaren eerder 'de treinreis naar Moskou' de reis naar de landen 'achter het ijzeren gordijn'.
Op het station nemen ze afscheid: Eva en Bregje, haar dochter: 'Dat beeld vergeet ik niet, net als het verlangen naar wat niet had bestaan'.
Tegelijk is er een prachtig tijdsbeeld van de leefomstandigheden eerst in omgeving Breda later in Amsterdam, terug naar de jaren zestig en de flinke beroering daarna; 'de jaren tachtig, er was crisis en werkeloosheid en dat was elke avond op tv'.
Na de geboorte van de kinderen, de vele werkzaamheden van het echtpaar Bleeker is er de hoogste roem behaald:
‘Eva was achtenveertig toen ze hoogleraar werd’.
‘ze had toen al moeite om haar betoog goed op papier te krijgen’.
‘Hoe is het wanneer je lichaam én je geest je geleidelijk en tergend langzaam in de steek laten.
Het is een aandoenlijk en triest verhaal, het begin is zo veelbelovend, zo ontzettend levendig, langzaam ontstaat de ontzetting bij iedereen van het gezin, misschien wel het meest bij Eva zelf, ze voelt zich zo ontredderd en is er op die momenten zo alleen in.
De liefdevolle hulp van haar dochters, haar man is niet meer toereikend
Toch gaat Bregje nog samen met Eva winkelen of naar lunchrooms en terrassen over die tijd schrijft Bregje Bleeker: 'ik vond haar vertederend'.
Het is ontluisterend om te lezen hoe Eva tenslotte wordt ondergebracht in 'Verpleeghuis Polderburen', 'ze woonde in huisje veertien, dat was een afdeling voor 'jongeren' tot ongeveer vijfenzestig jaar'.
Ze zei: Breg, het is maar tijdelijk'.
Het gezin van Jacob en Eva was 'door haar ziekte verslagen, maar deelde het verdriet niet. Ze maakte ruzie over 'de duif van Picasso'.
Zo vochten ze allemaal een eenzaam gevecht met de slopende ziekte die Eva steeds verder aftakelde.
Bleeker schrijft het meest schrijnende te vinden dat 'ze weg wilde, naar huis wilde'.
'Eva is langzaam verdwenen'
'Ze is negenenvijftig geworden'
Ik heb ‘Eva’ met tranen in de ogen uitgelezen.
Bregje Bleeker heeft een prachtig ontroerend portret van haar moeder geschetst, zo levendig, zo mooi in de tijd geplaatst, zo actueel, zo sfeervol maar bovenal zo ontzettend liefdevol.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Claar van Lieshout
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
